Βάλτε μας κρασί να πιούμε, και του χρόνου να σας πούμε....

Θα μπορούσα να σταθώ στους δεκάδες σκοτωμένους σκύλους & γάτες που συναντάω κάθε μέρα στο δρόμο, στα καταστήματα που βλέπω να κλείνουν το ένα μετά το άλλο μετατρέποντας τους δρόμους σε θλιβερές πρώην οδοντοστοιχίες,σε αυτούς που μου ζάλισαν τα αρχίδια, στο άγχος του να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου κάθε τέλος & αρχή του μήνα, στις διακοπές που δεν πήγα, στον χρόνο που δεν μπόρεσα να αφιερώσω σε αυτούς & αυτά που ήθελα.

Προτιμάω να σταθώ στα γατιά και το κουνέλι που ήρθαν και μας βρήκαν & σε αυτά που έφυγαν, στη χαρά που μου δίνει το να κάνω μια δουλειά που ακόμα μου αρέσει, στους ενδιαφέροντες ανθρώπους που συνάντησα ή ξαναβρήκα είτε in person είτε online, στα όνειρα για τα τα ταξίδια που θα κάνω, στα λίγα βιβλία που πρόλαβα να διαβάσω, στις όμορφες ταινίες που πρόλαβα να δω, στους νέους δίσκους που μου άρεσαν, στους παλιότερους που ξαναθυμήθηκα, στις μέρες που μας επισκέφθηκαν η επισκεφθήκαμε φίλους και περάσαμε πραγματικά καλά.

Και του χρόνου.

Διακαναλική συνέντευξη (limited photoshop skills version)

Δυο σεντς από τη κληρονομιά του Euro 2004

Η συμπάθεια μου για την εθνική ομάδα της Ελλάδας στο ποδόσφαιρο ήταν & είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Χθες που έπαιζε με τη αντίστοιχη του Ισραήλ λοιπόν ήταν μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που θα μπορούσα να την υποστηρίξω. Το οποίο και συνέβη μέχρι κάποιο σημείο γιατί περιεργως κάτι έπαιζε η ομάδα,είχε σχετικό ρυθμό το παιχνίδι,έβαλε ηρωικό γκολ ο συμπαθής Σαλπιγγιδης,ε και εθνική ομάδα του Ισραήλ δεν υπάρχει περίπτωση να αποσπάσει από εμένα ούτε καν συμπόνοια.

Και πάει να κάνει γαργάρα το mega το πέναλτι που δεν δόθηκε στο Ισραήλ. Την τρίτη φορά που ζήτησε replay ο Σωτηρακοπουλος μας έκανε τη χάρη ο σκηνοθέτης,ευχαριστούμε!Και αρχίζω να προσέχω τα ζουμ στην εξέδρα. Προσπερνάω λοιπόν τους Ελληναραδες Χανίων,Πατριώτες Ρουμελης,Άξεστους Πύργου Ηλείας και λοιπούς και καταλήγω σε ένα πλάνο κάνα πεντάλεπτο πριν τη λήξη. Ζουμάρει ο σκηνοθέτης στο συμπαθητικό ανήλικο παιδάκι βαμμένο στα μαγουλάκια γαλανόλευκο,τι ωραία εικόνα να δείξουμε καλέ,”Γαμώ το μουνί της μαν” φαίνεται να λέει ο ευγενής καρπός της βαριάς πούτσας κάποιου τσολιά του 2004 και κόβεται το πλάνο.

Και σαν καλός μαζοχιστής κάθομαι να δω και την εκπομπή που είχε μετά (αποφεύγοντας βέβαια την ώρα που φαντάζομαι ότι θα υμνούσαν την εθνικαρα) μπας και δω κάνα στιγμιότυπο από κάνα άλλο ματς. Και αρχίζει το μαρτύριο Σακελαροπουλος – Θειακος. Και να τσιμπάει και ο συμπαθής Θαναηλακης και να μαζεύεται λίγο μετά. Χεκλ & Τζεκλ. Μπολεκ & Λολεκ. Μαρκαντωνης & Βενετουλης που έλεγε ο παππούς μου. Τι χιούμορ. Τι γνώσεις. Τι άχρηστοι που είναι οι Βέλγοι & οι Αυστριακοί,τι άμυνες για γέλια. Τι ωραία που περνάμε. Και αναρωτιέμαι. Μετά από πόση καριέρα δημοσιογραφίας (αυτό)χρίζεσαι και κωμικός – διασκεδαστής – χιουμορίστας? Λίγη παραπάνω από όση (αυτό)χρίζεσαι συγγραφέας μάλλον.

1. (noun) cigarette, cigaret, coffin nail, butt, fag

Όντας μέλος οικογενείας της οποίας όλα τα υπόλοιπα μέλη κάπνιζαν (όχι πάντα μέσα στα μούτρα μου οφείλω να παραδεχτώ) και έχοντας επιλέξει να διασκεδάζω και να εργάζομαι σε μέρη όπου μόνο από τον κώλο δεν κάπνιζαν οι παρευρισκόμενοι για περίπου 20 χρόνια θεωρώ ότι έχω λάβει το fair share μου από ντουμάνι και θα προτιμούσα να μπορώ να επισκέπτομαι χώρους διασκέδασης και λοιπούς χωρίς να επιβαρύνω κι'αλλο τους πνεύμονες μου & χωρίς να μυρίζω ολόκληρος σαν απόπατος σταχτοδοχείου ύστερα.

Ακόμα και εγώ από ευγένεια έδινα ένα τασάκι σε όποιον δεν είχε τους στοιχειώδεις καλούς τρόπους για να ρωτήσει αν μπορεί να καπνίσει μέσα στο μαγαζί μου παρ'ολο που η σήμανση '”ευχαριστώ που δεν καπνίζετε” ήταν & είναι εμφανής. Φαίνεται το ότι να σου λέει ο άλλος “την καλύτερη δουλειά κάνεις που δεν καπνίζεις Γιωργάκη” είναι τόσο πολύτιμη επισήμανση που του εξασφαλίζει ένα - δυο bonus τσιγαράκια μέσα στα μούτρα σου.

Φίλοι/εχθροί καπνιστές πάρτε χαμπάρι ότι το να επιλέξει κάποιος που θα διασκεδάσει -εργαστεί (ιδιαίτερα σε μικρότερη ηλικία) δεν αποτελεί επιλογή ,για να υποθέσουμε ότι μια ρύθμιση με μαγαζιά για καπνίζοντες και μαγαζιά για μη καπνίζοντες θα μπορούσε να ισχύσει. Θα διασκεδάσεις όπου διασκεδάζει και η παρέα σου και το αφεντικό η ο συνάδελφος ούτε που θα σκεφτεί να σε ρωτήσει αν σε ενοχλεί ο καπνός. Σκέψου πως δεν καπνίζεις στο σινεμά,το θέατρο και δείξε τον ίδιο σεβασμό και τις συναυλίες που στο κάτω-κάτω κάποιος προσπαθεί να τραγουδήσει πάνω σε μια σκηνή που δεν φαίνεται από το ντουμάνι.

Τώρα το ότι η απαγόρευση δεν μπορεί να ισχύσει επιβάλλοντας μεγάλα πρόστιμα θα έπρεπε να το καταλάβει και ο πλέον άσχετος προστιμομπηχτης. Απλά θα συσσωρευθούν χρέη από επιχειρήσεις,θα ρυθμιστούν αργότερα και το ντουμάνι καλά θα κρατεί. Αντίθετα έχω τη γνώμη ότι ένα μικρο πρόστιμο που θα καταβάλετε επί τόπου έπειτα από τακτικούς ελέγχους ίσως να είχε πιο μεγάλο αποτέλεσμα.

Τρομοκρατία.

Βρίστε.

1. (noun) cigarette, cigaret, coffin nail, butt, fag 
finely ground tobacco wrapped in paper; for smoking 
Synonyms: fag, tail, seat, target, butt, rear end, stooge, can, nates, stub, fundament, goat, posterior, buttocks,behind, cigarette, stern, bottom, pansy, backside, bum, poof, fairy, buns, hindquarters, tail end, derriere, tooshie,faggot, hind end, butt joint, rump, queer, poove, butt end, keister, coffin nail, ass, prat, arse, cigaret, fanny, rear,pouf, tush, laughingstock, fagot, nance, queen 

Ernest Hemingway covers the Spanish Civil War

Απο τα (έντυπα) Nέα (Σάββατο, 25 Σεπτεμβρίου 2010)

Πετραίωση

του Μάριου Διονέλλη (απο το Δρόμο, Σάββατο, 25 Σεπτεμβρίου)

Νίκος Νικολαΐδης – Βαγγέλης Ραπτόπουλος

Η εγώ δεν βλέπω καλά , η η Athens voice δεν έχει ανεβάσει στο site της τη πιο ενδιαφέρουσα σελίδα του τεύχους 315.

Ιδού λοιπόν:

(δεξί κλίκ & άνοιγμα σε νέο παράθυρο για μεγέθυνση)

Δράσε η σκάσε

Πέτυχα ένα petition στο facebook σήμερα , με τίτλο “ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΖΩΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΤΕΛ-ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ ΤΩΡΑ “.
Εξεπλάγην γιατί ,γνωρίζοντας την ελληνική πραγματικότητα,δεν θα σκεφτόμουν καν να ζητήσω από οδηγό ΚΤΕΛ αν μπορώ να πάρω και τον σκύλο μου μαζί ,εδώ καλά-καλά δεν ξέρω αν είναι διατεθειμένοι να βάλουν στο χώρο αποσκευών οτιδήποτε δεν είναι κουτά-βαλιτσα και δεν έχει “συνηθισμένο” σχήμα , πχ. ένα ποδήλατο .

Μου κίνησε το ενδιαφέρον λοιπόν και είπα να ρίξω μια ματιά να δω τι είδους ιστορία έδωσε την αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η δράση. Βρήκα στο αδεσποτολογιο (ένα blog το οποίο κάνει πολύ σημαντική δουλειά όσον αφορά στα αδέσποτα) τη σχετική ανάρτηση με την ιστορία. Παραθέτω εδώ λοιπόν το ζουμί :

“Λίγο πριν από τις 3.30 το απόγευμα ο κ. Μουρτίκας αντιμετώπισε την πρώτη δυσάρεστη έκπληξη. «Στις αποσκευές κατευθείαν» του είπε ο οδηγός, αναφερόμενος στον Μπούμπη. Και ας μην είχε ρωτήσει αν είχε πρόβλημα κάποιος από τους επιβάτες. Ο κ. Μουρτίκας αντέδρασε, αλλά ο οδηγός ήταν αμετάπειστος. Εγκλωβισμένος στις αποσκευές, σε έναν χώρο με απίστευτο θόρυβο, σκοτάδι και λιγοστό αέρα, ο Μπούμπης έκλαιγε ασταμάτητα μέχρι τον Ισθμό, όπου και έγινε στάση. Αλλά ακόμη και εκεί ο οδηγός αρνήθηκε να του ανοίξει για να του δώσει όπως ζήτησε ο Γιάννης Μουρτίκας λίγο νερό. Όταν φτάσανε στο Αίγιο, ο Μπούμπης ήταν νεκρός! “

Και σκέφτομαι:Έχεις ένα σκύλο και σου λέει ο οδηγός ΚΤΕΛ ότι αν θέλεις να τον πάρεις μαζί σου θα πάει με τις αποσκευές. Τι πρέπει να κάνεις?Δεν συζητάμε ότι αν έχεις δυο δράμια μυαλό δεν υπάρχει περίπτωση να χώσεις το σκυλί σου εκεί κάτω,το παιδί σου θα το έβαζες?Αν η νομοθεσία λέει ότι “τα ζώα μπαίνουν με τις αποσκευές και τέρμα” παίρνεις το καλό σου το σκυλί και γυρνάς σπίτι σου και είτε κάθεσαι στα αυγά σου είτε οργανώνεις μια δράση για να ευαισθητοποιήσεις τον κόσμο και να τον ενημερώσεις σε σχέση με την υπάρχουσα νομοθεσία.

Αν όμως επιλέξεις να κάνεις το ταξίδι με τον σκύλο στις αποσκευές είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις ευθύνη για ότι συμβεί? Τι σε κάνει να διαφέρεις από τους άθλιους (όσο αφορά αυτό το θέμα τουλάχιστον) τύπους που κοτσάρουν ένα κλουβί πίσω από το αυτοκίνητο και μεταφέρουν σκύλους εκτεθειμένους σε ζέστη,κρύο,καυσαέρια,θόρυβο και κάθε είδους όχληση?

Όταν επέλεξες να υιοθετήσεις ένα σκύλο δεν σκέφτηκες την πιθανότητα να χρειαστεί να ταξιδέψετε μαζί,ελάχιστη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας θα πρεπε να σε κάνει να σκεφτείς ότι μάλλον τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν αποτελούν επιλογή. Η πλειοψηφία των ελληνων ότι και να διακηρύττουν ,ουδεμία σχέση έχουν με τη σωστή συμπεριφορά προς οποιοδήποτε άλλο ζώο.

Άντε όμως να δεχτώ ότι έπρεπε πάση θυσία να γίνει αυτό ταξίδι,που να έμενε ο σκύλος μόνος του στο διαμέρισμα η να τον παρατούσες στο σταθμό του Κηφισού?Όταν έγινε στάση και δεν σου επέτρεψε ο οδηγός να δώσεις νερό και να δεις τον σκύλο δεν νομίζεις ότι έπρεπε να καλέσεις την αστυνομία?και αν δεν ερχόταν επιτόπου ας έδινες τον αριθμό κυκλοφορίας του ΚΤΕΛ και τον προορισμό,δεν νομίζω ότι δεν θα έδινε κάποιος σημασία. Στο φινάλε ας έλεγες ότι “στο τάδε ΚΤΕΛ είδα κάποιον να φορτώνει μια τσάντα όπλα για ελάτε να δείτε”.

“«Δεν μου ζήτησαν ούτε συγγνώμη και αρνούνται ακόμη και σήμερα να μου ανακοινώσουν το όνομα του οδηγού» επισημαίνει ο Γ. Μουρτίκας.” Κάλεσε όμως επιτόπου αστυνομικό να βεβαιώσει το όποιο έγκλημα?Έκανε καταγγελία σε αστυνομικό τμήμα? Η απλά πήρε τον καημένο σκύλο και έφυγε?

Τι σε νοιάζει θα μου πεις? Έλα ντε. Απλά μου τη βάρεσε. Petitions,δράσεις και αρχίδια και προσωπική ευθύνη δεν αναλαμβάνει κανείς. Ούτε αυτός που έχει την ευθύνη ενός ζώου ,ούτε όποιος έκρινε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν ικανός να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη,ούτε φαντάζομαι κάποιος από τους συνεπιβάτες που ακούν τον σκύλο να κλαίει για δυο ώρες. Και σας μοιάζει περίεργο που δεν αναλαμβάνουν ευθύνη οι οδηγοί των ΚΤΕΛ και οι σταθμάρχες. Κάποια σύγχυση υπάρχει στο μυαλό σας. Ο σταρχιδισμος των Κτελανθρωπων και οποιουδήποτε μπορεί να ασκήσει εξουσία του τύπου “δικό μου είναι και αν σου αρέσει”είναι φυσικό επακόλουθο της στάσης όλων μας. Το δρασε η σκάσε (τον σκύλο σου απ'τη ζέστη) φαντάζει φτηνό λογοπαίγνιο,τόσο φτηνό όσο φτηνη ήταν τελικά και η ζωή του Μπουμπη.