Η συμπάθεια μου για την εθνική ομάδα της Ελλάδας στο ποδόσφαιρο ήταν & είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Χθες που έπαιζε με τη αντίστοιχη του Ισραήλ λοιπόν ήταν μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που θα μπορούσα να την υποστηρίξω. Το οποίο και συνέβη μέχρι κάποιο σημείο γιατί περιεργως κάτι έπαιζε η ομάδα,είχε σχετικό ρυθμό το παιχνίδι,έβαλε ηρωικό γκολ ο συμπαθής Σαλπιγγιδης,ε και εθνική ομάδα του Ισραήλ δεν υπάρχει περίπτωση να αποσπάσει από εμένα ούτε καν συμπόνοια.
Και πάει να κάνει γαργάρα το mega το πέναλτι που δεν δόθηκε στο Ισραήλ. Την τρίτη φορά που ζήτησε replay ο Σωτηρακοπουλος μας έκανε τη χάρη ο σκηνοθέτης,ευχαριστούμε!Και αρχίζω να προσέχω τα ζουμ στην εξέδρα. Προσπερνάω λοιπόν τους Ελληναραδες Χανίων,Πατριώτες Ρουμελης,Άξεστους Πύργου Ηλείας και λοιπούς και καταλήγω σε ένα πλάνο κάνα πεντάλεπτο πριν τη λήξη. Ζουμάρει ο σκηνοθέτης στο συμπαθητικό ανήλικο παιδάκι βαμμένο στα μαγουλάκια γαλανόλευκο,τι ωραία εικόνα να δείξουμε καλέ,”Γαμώ το μουνί της μαν” φαίνεται να λέει ο ευγενής καρπός της βαριάς πούτσας κάποιου τσολιά του 2004 και κόβεται το πλάνο.
Και σαν καλός μαζοχιστής κάθομαι να δω και την εκπομπή που είχε μετά (αποφεύγοντας βέβαια την ώρα που φαντάζομαι ότι θα υμνούσαν την εθνικαρα) μπας και δω κάνα στιγμιότυπο από κάνα άλλο ματς. Και αρχίζει το μαρτύριο Σακελαροπουλος – Θειακος. Και να τσιμπάει και ο συμπαθής Θαναηλακης και να μαζεύεται λίγο μετά. Χεκλ & Τζεκλ. Μπολεκ & Λολεκ. Μαρκαντωνης & Βενετουλης που έλεγε ο παππούς μου. Τι χιούμορ. Τι γνώσεις. Τι άχρηστοι που είναι οι Βέλγοι & οι Αυστριακοί,τι άμυνες για γέλια. Τι ωραία που περνάμε. Και αναρωτιέμαι. Μετά από πόση καριέρα δημοσιογραφίας (αυτό)χρίζεσαι και κωμικός – διασκεδαστής – χιουμορίστας? Λίγη παραπάνω από όση (αυτό)χρίζεσαι συγγραφέας μάλλον.
No comments:
Post a Comment