Saturday 29 December 2012

Άννα, δεν ήμασταν εμείς για αεροπλάνα.

Όποτε ανεβαίνω στα βόρεια προάστια χάνομαι. Πεύκη, Μαρούσι, Κηφισιά, ένα σωρό άγνωστοι δρόμοι που τελειώνουν σε πλατείες και καμπύλες που σε μπερδεύουν. Χώρια το άγχος για το αν βρίσκεσαι στη "σωστή" πλευρά των γραμμών του ηλεκτρικού.

Πιο πολύ όμως χάνομαι στις σκέψεις, σκέψεις που πάντα καταλήγουν σε εκείνη τη βραδιά που γυρίσαμε με τον Ψηλό από τη Κηφισιά με τα πόδια, χιόνι παντού, αυτοκίνητο πουθενά, χρήματα επίσης.

Είχαμε ανέβει με το τρένο, κατεβήκαμε Μαρούσι ή ΚΑΤ, ποιος θυμάται, ακούσαμε το Happy Together, το Popcorn και τη Κυρά Γιώργαινα στο juke box, το Alone In Paris στο φορητό κασετόφωνο, κατεβάσαμε τη στάθμη στα ουίσκια κάποιου μπαμπά, παίξαμε ξύλινο, δώσαμε φρούδες ελπίδες σε κορίτσια ότι θα τα ξαναδούμε και νάμαστε τώρα μετά από τρεις ώρες ποδαρόδρομο παγωμένοι αλλά γαμάτοι έξω από το Broadway.Την επόμενη φορά να είναι καλοκαίρι Ψηλέ, τότε, στη χειρότερη να βράσουμε καμιά πλαστική κουτάλα μαζί με τα μακαρόνια και να μείνουμε νηστικοί.



Το Εργαστήρι* τώρα δικαιώνεται


Photo by Smaro Botsa at the heart of  Music Society

Τώρα αυτό δεν το λες ακριβώς συνέντευξη. Πιο πολύ μια κουβέντα μεταξύ φίλων που μπορεί να μην κάνουν παρέα αλλά έχουν αναπτύξει ένα κώδικα και καταλαβαίνονται.Και μια ευκαιρία για μένα να ρωτήσω πράγματα, που δεν θα ρωτούσα όταν πίνουμε ένα καφέ στο μαγαζί, για τη μουσική που αγαπά και παίζει ο Αλέξης.Και μου έμειναν και μερικές απορίες ακόμα. Αυτή η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του πρώτου δίσκου των Blue Jeans είναι τραβηγμένη στο 60ο ? Θα έτρωγα σφαλιάρα αν του έλεγα ότι έχω μια φίλη που το Down At Santa Marina της θυμίζει το Ελένη της Βίσση και εγώ μπορώ να καταλάβω το γιατί?

Ευχαριστώ λοιπόν τον Αλέξη, τη Σμαρώ για τις φωτογραφίες, τον Κώστα για τη τεχνική υποστήριξη και την ομάδα συνεντεύξεων του MS για όλα. Ακούτε τη κουβέντα εδώ.

Friday 14 December 2012

"Όταν γεννήθηκα εγώ, έβρεχε."



"Χριστούγεννα είναι να γιορτάζεις μ’ αναμμένα λαμπάκια σε σκοτωμένα δέντρα που φιλοξενούν πολύτιμα δώρα...Θυμάμαι μια μέρα που γιόρταζα και δεν το είπα πουθενά.
Χριστούγεννα είναι λίγες μέρες πριν αλλάξει το τελευταίο ψηφίο στο ημερολόγιο.
Όταν ήμουν παιδί, άλλαξα δωμάτιο. Έκανα δυο μήνες να προσαρμοστώ. Δεν γιορτάσαμε τότε.
Χριστούγεννα είναι όταν ένας κύριος με κόκκινη στολή και άσπρα γένια  μπαίνει από την καμινάδα του σπιτιού σου και σου φέρνει δώρα
Από τότε που πέθανε ο Άη Βασίλης , μου αγοράζω δώρα κάθε τότε.
Χριστούγεννα είναι όταν σου λείπει κάποιος πιο πολύ από ποτέ.
Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα που παρακολουθούσα από το παράθυρο απουσίες να χορεύουν βαλς στο χιόνι..."

Το κείμενο είναι της Μαρίας.

Πες ότι θές, όταν την άκουσα (από σπόντα) να το διαβάζει νόμιζα ότι θα τα μπήξω. Κρατήθηκα όμως, εντάξει είπαμε σχετική οικειότητα αλλά μην τρομάζουμε και τον κόσμο. Της Μαρίας της αρέσει πολύ ένα όχι και τόσο εύθυμο συγκρότημα. 'Ηθελα να της πώ, "Μαρία, αυτό το κείμενο είναι δυνατότερο από όλους τους στίχους του αγαπημένου σου συγκροτήματος μαζί" αλλά της είπα "Μπράβο ρε συ πολύ ωραίο", σήμερα που το διάβασα όμως δεν κρατήθηκα. Καλές γιορτές.

Ολόκληρο θα το βρείς εδώ και τη Μαρία κάθε κυριακή εδώ. Η φωτό παρμένη από εδώ.









Tuesday 11 December 2012

Ρημαδιό

Ιωάννου Δροσοπούλου 51
Καθώς γυρνούσα από τον κάδο των σκουπιδιών στη γωνία είδα τον πιτσιρικά να περιμένει έξω από το μαγαζί.

Το παπούτσι βρισκόταν σε τέτοιο χάλι που το κορδόνι περίσσευε από το μπροστινό μέρος, ήταν περασμένο μεταξύ σόλας και ραφής. Δεν τον θυμόμουν αλλά ήταν από αυτά τα παιδάκια με την ευγενικά θλιμμένη φάτσα και το σχεδόν διάφανο δέρμα. Καλημέρα του λέω. "Μήπως ξέρετε που θα βρώ παπούτσια ?" μου απάντησε. Τι εννοείς του λέω, "με έστειλε η μαμά μου να πάρω παπούτσια", εδώ σε έστειλε, "ναι στη Σύρου", και η μαμά σου πού είναι, "σπίτι", ναι αλλά εδώ δεν πουλάμε παπούτσια, "ναι αλλά ξέρεις που έχει?" , πήγαινε στην Κυψέλης πάνω στην γωνία, "πήγα αλλά η κοπελιά μου είπε ότι δεν έχει στο νούμερο μου", πήγαινε στη μαμά σου να την ξαναρωτήσεις."Ξέρεις κανέναν Πάνο", όλο και κάποιον θα ξέρω αλλά το επίθετο του πώς είναι, "τάδε", δεν μου λέει κάτι, είναι μικρός η μεγάλος, "μεγάλος σαν κι'εσένα" δηλαδή πόσων χρονών με κάνεις εμένα, "ε, εξήντα".

Μπαίνω μέσα, έρχεται από πίσω, "τις ταινίες πόσο τις έχετε?" δεν έχουμε ταινίες, μόνο μουσική, "α, μα εγώ είχα πάρει μια ταινία παλιά" σε θυμήθηκα, με τον αδερφό σου ε?, "ναι" αλλά τώρα δεν έχουμε, "τα cd πόσο κάνουν?" τόσο, "α, καλά" που θα πάς τώρα, "να πάρω παπούτσια", για κοίτα στην γωνία πιο κάτω δεξιά είχε ένα μαγαζί αλλά δεν θυμάμαι άν έχει κλείσει, "που, από εκεί?" όχι αριστερά, δεξιά, "ά καλά γειά" και έφυγε.

Καμιά τριανταριά χριστούγεννα πριν, 2-3 δρόμους παρακάτω , στο Studio 51 στη Δροσοπούλου είχα αγοράσει αυτό το σινγκλάκι, τότε που άν είχες 100 δραχμές έμπαινες στο δισκάδικο και έπαιρνες ότι μαλακία έκανε τόσο. Η φάτσα αυτού του Neil είχε πλάκα. Οι τρύπες στα παπούτσια πιτσιρικάδων όχι.