Συνέντευξη με τον Justin Sullivan

Αν σου δοθεί η ευκαιρία να πάρεις συνέντευξη από μια μπάντα που έχει αποτελέσει φάρο και πυξίδα μαζί  στη ζωή σου για τα τελευταία 25 χρόνια στην αρχή κομπλάρεις.Μετά κατρακυλάνε από τη κεφάλα σου στο πληκτρολόγιο ένα κάρο πράγματα για τα οποία έχεις ήδη απαντήσεις και σου μοιάζει ανούσιο να τα ρωτήσεις.Ύστερα κάνεις μια μαλακία και εξαφανίζεις το αρχείο με τις ερωτήσεις.Το βρίσκεις μερικά σιχτίρια αργότερα.Και καταλήγεις σε αυτά που όταν τα ξαναδιαβάζεις σου φαίνονται "λίγα".Αυτά που έχει να πει ο κύριος Σάλιβαν δεν είναι ποτέ λίγα όμως.

-Από το 2004 μέχρι το 2010 μετρήσατε τον χαμό του μάνατζέρ σας (Tommy Tee) και του ντράμερ σας (Robert Heaton), μια μεγάλη και καταστροφική πυρκαγιά στο στούντιο, την κλοπή οργάνων και τεχνικού εξοπλισμού από το βαν των συναυλιών, καθώς και την αποχώρηση του Peter Nelson από τη μπάντα. Σκεφτήκατε, έστω και για λίγο, πως ήρθε η ώρα να τα παρατήσετε;

-Όχι

Εδώ ολόκληρη η συνέντευξη στο Avopolis.gr

Ευχαριστώ την πάρτνερ στη Διπλή ( )Δόση  Σμαρώ, τον Χάρη Συμβουλίδη και το Αβόπολις που μου έδωσαν την ευκαιρία.

«Αν τα παιδιά ήταν ενωμένα»

Καμιά φορά τρομάζω με τα κείμενα του Θανάση λόγω μεγέθους, ή μάλλον καλύτερα, λόγω έλλειψης χρόνου να τα διαβάσω.Αλλά όταν το παίρνω απόφαση χαίρομαι, και συμφωνώ σχεδόν πάντα.Μόνο που αν τα παιδιά σας στερηθούν τα κόμιξ, όντως θα βγουν "λειψοί" άνθρωποι.

Εδώ το κείμενο.

Ο λόγος που αυτό δεν δημοσιοποιήθηκε ως ένα απλό σχόλιο στο facebook όπως θα έπρεπε είναι γιατι το facebook μπλοκάρει τα links από το συγκεκριμένο blog.

...the last Paulene wouldn't cooperate...

Το κορίτσι, 12 – 14, καλοντυμένο για έξοδο με φίλες στη Βεΐκου  “Αυτή είναι 19.30 – 21.30” που έλεγε κάποτε και ο Λευτέρης. Κατηφορίζει και δίπλα της αγόρι λίγο μικρότερο της που προσπαθεί να την αγκαλιάσει, φόρμα, ιδρωμένο τι-σερτ, τους βλέπεις μισό τετράγωνο μακρυά, μάλλον χαμογελάς ασυναίσθητα για τη περίεργη εφαρμογή της έννοιας “ρομάντσο” σε αυτές τις άχαρες – για τέτοια πράγματα – ηλικίες. Παρκάρεις ενώ περνάνε δίπλα σου και ακούς το κορίτσι “άσε με, άσε με σου λέω” και ένα αβέβαιο – σαν να ντρέπεται – “βοήθεια”.Καρφώνεις το βλέμμα σου στο αγόρι, αυτό το πρόσωπο, το έχεις ξαναδεί, στον συμμαθητή σου τον Γιώργο, στο παιδί που άραζε στα περίπτερα της Ευελπίδων και πέρναγε από το μαγαζί για κάνα ψιλό, στον γείτονα που οδηγεί τη φρέζα κοιτώντας το άπειρο, στο Νικουλέλι. Κάτι δεν πάει καλά, δεν υπάρχει πολιτικά ορθή έκφραση που να σου έρχεται στο μυαλό, όχι τουλάχιστον κάποια που να μην ντρέπεσαι να βάλεις πλάι στις λέξεις “τρομοκρατημένο κορίτσι”.Νοητική καθυστέρηση, κοινωνική ανεπάρκεια. “Δεν πρέπει να φέρεσαι έτσι στο κορίτσι” του λες, το βλέμμα του κολλάει πάνω σου, χαμογελάει, “είμαι ευγενικός” σου λέει με αυτό το χαμόγελο,όχι χαρούμενο, πυρετικό, το στομάχι σου κόμπος.Το κορίτσι βρίσκει ευκαιρία και φεύγει, παίρνει από δίπλα μια κυρία και κατηφορίζει, εσύ δεν τον αφήνεις από τα μάτια σου, έχει μπλοκάρει, γυρνάει γύρω-γύρω σαν να μπήκε φράχτης ανάμεσα σε αυτόν και τη κατηφόρα.Τα παρατάει και ανηφορίζει.Κάνα δεκάλεπτο αργότερα περνάς από δίπλα του, κάθεται στο πεζοδρόμιο και παίζει gameboy.Σταματάς, τον κοιτάς, δεν σηκώνει κεφάλι, δεν ξέρεις τι να κάνεις, φεύγεις.Ένα τετράγωνο πιο πάνω ένα τσούρμο συνομήλικοι του παίζουν μπάλα στο δρόμο.Το μόνο που θέλεις είναι να κοιτάς αυτή τη κολοπόλη από ψηλά χωρίς να σκέφτεσαι τι συμβαίνει στα στενά της.

Καλό μήνα

Κοπέλα γυμνή,30, 40 χρονών, η φούστα κρέμεται στα γόνατα της, παιδικό πράσινο τι σερτ, κατεβαίνει τη Σύρου βγάζοντας άναρθρες κραυγές, δίπλα της κυρία καμιά 60αριά μια της λέει "σταμάτα, σταμάτα" και μια τη σπρώχνει, παράλληλα προχωράνε 2 πιτσιρίκια, ένας σκύλος, μια κυρία, σοκαρισμένοι μεν, "θα περάσει δε", "αμαρτία από το θεό" είπε ο μαλάκας που αράζει κάθε πρωί στο Μαρινάκι και παρκάρει συνεχώς πάνω στο πεζοδρόμιο διαγώνια και ας έχει δυο θέσεις άδειες μπροστά του, μέσα από το ρολό του μαγαζιού σκέφτομαι πως να το αντιμετωπίσεις αυτό, χρειάζονται βοήθεια, σάμπως να είμαι ο μόνος που θα το σκέφτηκε, δεν έπεσαν από το φεγγάρι,δεν θα έχουν γείτονες? μπορούν οι μπάτσοι να κάνουν τίποτα? σε λίγο θα βγουν στη Πατησίων και εκεί δεν θα είναι γειτονιά να τους συμπονέσει κανείς αδιαφορώντας ή γράφοντας τη μπούρδα του, εκεί σε λίγο καιρό τους αδύναμους θα τους πατάνε φορτηγά και δεν θα νοιάζεται κανένας.

Μέγκοβιτς

Πέρασε ο κύριος Μαργαρίτης από το μαγαζί και μου είπε "πεθαμένη δουλειά είναι και αυτή, φταίμε και εμείς, φταίνε και οι εταιρίες, φταίνε και κάτι μαλάκες που φέρανε τον μπρέγκοβιτς και τον μέγκοβιτς και τα γαμήσανε όλα, τι τους θέλαμε τους Μπρέγκοβιτς αφού τώρα πάλι Μάρκο τραγουδάνε", "δεν πειράζει, μην σε νοιάζει" του απάντησα. Ήταν και ο γείτονας ο κύριος Ντίνος, παλιά κιθάρα στην Αθήνα και του λέει "Έλα ρε Γιώργο πάνω να δεις και τη Σόνια" αλλά δεν μπορούσε να κάτσει.Μόλις έφυγε γυρνάει ο κύριος Ντίνος και μου λέει, "τον άκουσες Γιωργάκη, ο Μπρέγκοβιτς του φταίει, αμόρφωτος παιδί μου, τι να κάνεις, εγώ τον έβγαλα και τώρα δεν θυμάται το όνομα μου". Μετά μου είπε πάλι την ιστορία με τον Καλατζή "που ήταν ένα παιδάκι με μια κιθαρίτσα και αυτή τη πορδοφωνή,φοιτητής, στην πλατεία αμερικής, να βγάλει κάνα μεροκάματο."

Ημέρα ποίησης λέει

Όλοι σε αυτή την χώρα γεννήθηκαν λεβέντες

πρόσχαροι με μεγάλες καρδίες που αγαπάν

όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο

όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.

Θάνατος στους ποιήτες, θάνατος σ’αυτούς

που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα

Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’αυτούς

που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόλπους

όλες περήφανες καλόκαρδές μανάδες

ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας.

Θάνατος στους ποιήτες ,θάνατος σ’αυτούς

που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα

Θάνατος στους ποιητές ,θάνατος σ’αυτούς

που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

Παρ'όλα αυτά, υπάρχει ένα ποίημα που μου αρέσει.

On Everyone

Photo by Patti G. (Koukaki, Athens, Greece - 8/03/2013)

Ο Tom Waits ήταν απλά μια παγίδα που περίμενε να πέσω μέσα. Και όπως όλες οι παγίδες που είναι αποτελεσματικές έπρεπε να έχει δόλωμα στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς.'Ετσι, όταν μεταξύ Nick Cave, Cassandra Complex, Legendary Pink Dots,Green On Red, φτηνού κρασιού, τζακ ντάνιελς και άμστελ έβαλε στο πικ απ της το Blue Valentine όλα είχαν τελειώσει και ας είχαν μόλις αρχίσει. Από τότε, έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια και με τον Tom έχουμε περάσει διάφορα στάδια. Το στάδιο "δεν ακούω τίποτα άλλο", το στάδιο ακούω μόνο το "Bone Machine", το στάδιο"με εκνευρίζει που τον έχει πάρει χαμπάρι η μισή ελλάδα ή τουλάχιστον έτσι λέει" το στάδιο "ωραίος δίσκος για να δεις τι γίνεται με αυτό το κορίτσι" και το στάδιο "γιατί κορίτσι μου έχεις tom waits στη δισκοθήκη σου, τώρα όλα γίνονται πιο δύσκολα και ας γίνονται πιο ωραία". Αυτά μεταξύ άλλων.

Jockeys Full Of Bourbon - Two Hour Tom Waits Related Special! by George Fertakis on Mixcloud

To Fragma Tou Hxou S01E016 - Tom Waits by George Fertakis on Mixcloud

Labyrinth Of Thoughts - Interview

Η συνέντευξη του Νίκου Στυλίδη (Labyrinth Of Thoughts) στο Music Society Webradio!

Νίκος

Την Τετάρτη 6 Μαρτίου, ο Γιώργος Φερτάκης και η εκπομπή «Φράγμα του Ήχου» φιλοξένησε στο studio του Music Society Webradio τον Νίκο Στυλίδη, ιδρυτή της «Labyrinth Of Thoughts».

Με τον Νίκο Στυλίδη συζητήσαμε για όλη την πορεία της Labyrinth Of Thoughts και για τη φιλοσοφία του ως “εταιριάρχη”. Διαφωνήσαμε λίγο πάνω στο “CD ή Βινύλιο, η αιώνια διαμάχη”. Ακούσαμε κομμάτια από την μέχρι τώρα δισκογραφία της εταιρίας, αλλά και ακυκλοφόρητα από τις μελλοντικές δουλειές, όπως τα “Μωρά στη Φωτιά” και τους “Clerk’s Conspiracy”. Είδαμε την αντανάκλαση της Ακρόπολης από την βεράντα του στούντιο και ήπιαμε δυο-τρείς μπύρες. Όλα αυτά, εκτός από την αντανάκλαση και τις μπύρες μπορείτε να τα ακούσετε εδώ…

Φωτογραφίες της Σοφίας Ζαχαριάδη

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ:

The Lab Records - Interview

Η συνέντευξη του συνιδρυτή της “Lab Records” Πάνου Μαριολόπουλου στο 

Music Society Webradio

Πάνος - Φωτογραφίες της Σμαρώς Μπότσα

Την Τετάρτη το βράδυ, 6 Φλεβάρη, “Το Φράγμα του ήχου” με το Γιώργο Φερτάκη φιλοξένησε στο studio του Music Society Webradio τον έναν απ’τους δύο ιδρυτές της Lab Records, Πάνο Μαριολόπουλο. 

Οι ραδιοφωνικές συνεντεύξεις έχουν τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους σε σχέση με τις γραπτές συνεντεύξεις… Στις γραπτές έχεις τη δυνατότητα να διατυπώσεις τα πράγματα με την ησυχία σου είτε από την μια άκρη του τραπεζιού, είτε από την άλλη. Στις ραδιοφωνικές, όμως, συνεντεύξεις η ροή είναι ροή, και αναγκαστικά πολλά ενδιαφέροντα ή λιγότερο ενδιαφέροντα πράγματα που ειπώνονται -ενώ ο ακροατής ακούει τα απαραίτητα τραγούδια- που στο κάτω-κάτω αυτά είναι και το ζουμί που μένει – δεν καταγράφονται πουθενά.

Κώστας Μελίτης, πάντα παρόντας για τεχνική υποστήριξη

Έτσι, από τη κουβέντα μας με τον Πάνο Μαριολόπουλο, συνιδρυτή της The Lab Records δεν θα ακούσετε, μεταξύ άλλων, την συνταγή και την ιστορία του κοκτέιλ cuba libre, το γιατί η καλλιέργεια lime θα αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα πρόταση για την Ελλάδα και διάφορες ατυχείς στιγμές με (άλλους) ραδιοφωνικούς σταθμούς & δισκογραφικές εταιρίες. Θα ακούσετε τις απόψεις και τις θέσεις ενός label που ζει, αναπνέει & στηρίζει το rock n roll σε όλες του τις εκφάνσεις!

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ:

Κρίκοι

Την εποχή που ζαλίζαμε εμείς αρχίδια στα δισκάδικα, φίλος καλός από το Φάληρο που μας χαιρέτησε για πάντα, μπαίνει στο Pilgrim στη Διδότου και ζητάει αυτό το κομμάτι που πάει "τα, ταρατα, ταρατα, τα" και αγοράζει το Retitled. Πριν 10 λεπτά μπαίνει γνωστός πελάτης και καλό παιδί στο μαγαζί και μου λέει, "ρε φίλε, ψάχνω ένα new wave κομμάτι αλλά δεν ξέρω ούτε συγκρότημα, ούτε τίτλο, μόνο να σου κάνω πως πάει, δεν σε πειράζει να σου κάνω λίγο τον καραγκιόζη ε?", " δεν χρειάζεται, το Links ψάχνεις".

Συννεφιασμένη

Tracy's Bar, Derry.

Έιμαστε στο Tracys Bar στο Ντέρυ και αφού βάρεσε το καμπανάκι για τις τελευταίες παραγγελίες, πίνουμε και βλέπουμε τον μπάρμαν ευγενικά να ζητάει από όποιον τελείωνε το ποτό του να φεύγει σιγά-σιγά. Πάμε να φύγουμε και εμείς και μας λέει, "εσείς δεν φεύγετε", όταν στο λένε αυτό στο μπάρ που πριν δυο-τρεις ώρες κάποιος σου έπιασε τον κώλο γιατί "σόρυ παιδιά, νόμιζα ότι είστε gay" ε, το παίρνεις κάπως περίεργα. Και μένουμε εμείς οι δύο, και 5-6 άλλοι, κλειδώνουν πόρτες και παράθυρα, κάθονται σε ημικύκλιο και πιάνουν το τραγούδι.Άλλα τα ξέραμε άλλα όχι, ανατριχίλα, "και τώρα θα μας πείτε και εσείς κάτι στα ελληνικά", "τι να σας λέμε τώρα ρε παιδιά, χώρια που είμαστε δαυλί από τις μπύρες, τι ελληνικό να σας πούμε και να το θυμόμαστε και οι δύο και να το γουστάρουμε, αφήστε καλύτερα", "όχι, θα πείτε, εμείς πως τραγουδάμε τόση ώρα?" Και είπαμε μια στροφή από τη Συννεφιασμένη Κυριακή και τον ύμνο του Παναθηναϊκού και κερδίσαμε τις μπύρες μας και ένα χειροκρότημα.

Bang bang

Πάνε οι καλές εποχές που οι καλλιτέχνες πληρώνανε για να τους πάρεις μια συνέντευξη.Τώρα, έπρεπε να πληρώσω εγώ. Εδώ θα ακούσετε τι δέχτηκε να μου πει ο Μιχάλης από τους New Zero God για 5 ευρώ και ένα εισιτήριο τρόλεϊ.

*Ευχαριστούμε τη Σμαρώ που μας έπιασε στα πράσα και δεν θα χρειαστεί να ζούμε με το άγχος μην αποκαλυφθούν οι πομπές μας για μια ζωή.

Έλα ντε

Δεν ξέρω πως είχα καταφέρει μέχρι σήμερα να μην το προσέξω, κάνα δυο φορές που έπαιξε στο ραδιόφωνο στο μαγαζί, είτε είχα δουλειά είτε ήμουν αφηρημένος. Το άκουσα τη περασμένη Δευτέρα το βράδυ, τυχαία, ενώ οδηγούσα. Σοφό το να μην κουβαλάς πάντα ένα μπουκάλι ουίσκι μαζί σου, just in case.

Κοινωνική Αλληλεγγύη

Δευτέρα, τελευταία μέρα υποβολής ΦΠΑ, φτάνεις για μια φορά ακόμα στο σημείο που δεν θέλεις να φτάσεις, βρίσκεις τα χρήματα, δεν γαμιέται υπάρχουν και χειρότερα σκέφτεσαι.Μπαίνεις στο λογιστικό γραφείο να πληρώσεις και εκεί που τα μετράει ο Βαγγέλης, να'σου ο Νίκος ο υδραυλικός, που έχει έρθει σε όποιο σπίτι έχεις μετακομίσει στην Κυψέλη, και της μάνας σου, και της γιαγιάς σου και της ξαδέρφης σου, και έχει φτιάξει, έχει συνδέσει, έχει κάνει, έχει ράνει και το χρώμα από το μελάνι που έχει το στυλό του δεν το έχεις δει ποτέ (ούτε η μάνα σου, ούτε η γιαγιά σου, ούτε η ξαδέρφη ούτε και κανένας άλλος που δεν γράφει ΣΔΟΕ στο κούτελο),  μπαίνει, "πως πάει?" σε ρωτάει, το "όλα καλά" έχει αρχίσει να σου τελειώνει τον τελευταίο καιρό οπότε σερβίρεις ένα "πολύ μέτρια". "Τι είναι αυτό ΦΠΑ?", ρωτάει δείχνοντας με το βλέμμα του το χιλιάρικο που μετράει ο λογιστής, "ναι, ΦΠΑ", "Ε, αν πληρώνεις τόσο ΦΠΑ καλά πας ρε, μην λες τίποτα, εγώ πληρώνω 190 ευρώ". Συγκρατώντας ανάμεσα στα δόντια την ροχάλα που σου ήρθε να του ρίξεις να πάρει λίγο πρέφα, απαντάς ένα ξέπνοο, "Ρε Νίκο εγώ ούτε μπορώ ούτε θέλω να μην κόβω αποδείξεις" και φεύγεις.Ρε Νίκο, για το καλό σου, άσε το πνεύμα και τις συμβουλές, ιδιαίτερα όταν το προηγούμενο βράδυ έχω δει αυτό ρε συ, και οι ιδέες είναι πολλές.

Χνούδι

Ξεκίνησα να πάω στο σουπερμάρκετ μπάς και πάρω κάνα ευρώ φτηνότερα ένα σαπούνι για τα πιάτα και ένα σφουγγαράκι μήπως και ξεκολλήσει από τη καφετιέρα αυτή η άθλια ουσία που δημιουργείτε μέσα στη κανάτα όταν την ξεχνάς αναμμένη όλη νύχτα.Στα μισά του δρόμου σκέφτηκα, "όχι σουπερμάρκετ ρε γαμώτο" και γύρισα πίσω να πάω στο ψιλικατζίδικο του Θωμά που γαμιέται όλη μέρα εκεί μέσα και όποτε έχω πάει να μου κάνει ψιλά δεν έχει στραβομουτσουνιάσει ούτε μιά φορά.Δυο παιδιά έχει ρε μαλάκα, αν είχες εσύ δυο παιδιά μπορεί και να τά είχες βροντήξει τα λίγα σου μυαλά σκεπτόμενος πως θα τα φέρεις βόλτα.

Ήταν εκεί η Λαρίσα που είναι το έτερον ήμισυ του Θωμά σε μαγαζί και οικογένεια, in sickness & in health, την ρώτησα πως πάει το μάτι της που ήταν κόκκινο και την έτσουζε μια βδομάδα και μου είπε μια χαρά,πήγε στο Οφθαλμιατρείο και της έβγαλαν ένα χνουδάκι από μέσα και έγινε περδίκι, και της έφυγε ένα βάρος γιατί είχε απελπιστεί από έναν τρόμπα γιατρό που της είχε πει ότι μπορεί να χρειάζεται εγχείρηση.

Αφού καταλήξαμε ότι οι πιο μικροί σε ηλικία γιατροί είναι και πιο "γάτοι" γιατί οι μεγαλύτεροι είτε βαριούνται, είτε έχουν μείνει πίσω - τα δικά μου παραδείγματα είχαν να κάνουν και με κτηνιάτρους, δεν με παρεξήγησε όμως - πήγα να φύγω.

"Ευχαριστώ πολύ Γιώργο και ευχαριστώ που με ρώτησες και για το μάτι μου" μου είπε, "και εγώ ευχαριστώ Λαρίσα" είπα και παραλίγο για να γλυτώσω ένα ευρώ να χάσω τη μοναδική ωραία φράση που μου είπαν σήμερα δεν είπα και έφυγα.