Το κορίτσι, 12 –
14, καλοντυμένο για έξοδο με φίλες στη Βεΐκου “Αυτή είναι 19.30 – 21.30” που έλεγε
κάποτε και ο Λευτέρης. Κατηφορίζει και
δίπλα της αγόρι λίγο μικρότερο της που
προσπαθεί να την αγκαλιάσει, φόρμα,
ιδρωμένο τι-σερτ, τους βλέπεις μισό
τετράγωνο μακρυά, μάλλον χαμογελάς
ασυναίσθητα για τη περίεργη εφαρμογή
της έννοιας “ρομάντσο” σε αυτές τις
άχαρες – για τέτοια πράγματα – ηλικίες.
Παρκάρεις ενώ περνάνε δίπλα σου και
ακούς το κορίτσι “άσε με, άσε με σου
λέω” και ένα αβέβαιο – σαν να ντρέπεται
– “βοήθεια”.Καρφώνεις το βλέμμα σου
στο αγόρι, αυτό το πρόσωπο, το έχεις
ξαναδεί, στον συμμαθητή σου τον Γιώργο,
στο παιδί που άραζε στα περίπτερα της
Ευελπίδων και πέρναγε από το μαγαζί για
κάνα ψιλό, στον γείτονα που οδηγεί τη
φρέζα κοιτώντας το άπειρο,
στο Νικουλέλι. Κάτι
δεν πάει καλά, δεν υπάρχει πολιτικά ορθή
έκφραση που να σου έρχεται στο μυαλό,
όχι τουλάχιστον κάποια που να μην
ντρέπεσαι να βάλεις πλάι στις λέξεις “τρομοκρατημένο κορίτσι”.Νοητική
καθυστέρηση, κοινωνική ανεπάρκεια. “Δεν
πρέπει να φέρεσαι έτσι στο κορίτσι”
του λες, το βλέμμα του κολλάει πάνω σου,
χαμογελάει, “είμαι ευγενικός” σου λέει
με αυτό το χαμόγελο,όχι χαρούμενο, πυρετικό, το στομάχι
σου κόμπος.Το κορίτσι βρίσκει ευκαιρία
και φεύγει, παίρνει από δίπλα μια κυρία
και κατηφορίζει, εσύ δεν τον αφήνεις
από τα μάτια σου, έχει μπλοκάρει, γυρνάει
γύρω-γύρω σαν να μπήκε φράχτης ανάμεσα
σε αυτόν και τη κατηφόρα.Τα παρατάει
και ανηφορίζει.Κάνα δεκάλεπτο αργότερα
περνάς από δίπλα του, κάθεται στο
πεζοδρόμιο και παίζει gameboy.Σταματάς,
τον κοιτάς, δεν σηκώνει κεφάλι, δεν
ξέρεις τι να κάνεις, φεύγεις.Ένα τετράγωνο
πιο πάνω ένα τσούρμο συνομήλικοι του
παίζουν μπάλα στο δρόμο.Το μόνο που
θέλεις είναι να κοιτάς αυτή τη κολοπόλη
από ψηλά χωρίς να σκέφτεσαι τι συμβαίνει
στα στενά της.
No comments:
Post a Comment