Άννα, δεν ήμασταν εμείς για αεροπλάνα.

Όποτε ανεβαίνω στα βόρεια προάστια χάνομαι. Πεύκη, Μαρούσι, Κηφισιά, ένα σωρό άγνωστοι δρόμοι που τελειώνουν σε πλατείες και καμπύλες που σε μπερδεύουν. Χώρια το άγχος για το αν βρίσκεσαι στη "σωστή" πλευρά των γραμμών του ηλεκτρικού.

Πιο πολύ όμως χάνομαι στις σκέψεις, σκέψεις που πάντα καταλήγουν σε εκείνη τη βραδιά που γυρίσαμε με τον Ψηλό από τη Κηφισιά με τα πόδια, χιόνι παντού, αυτοκίνητο πουθενά, χρήματα επίσης.

Είχαμε ανέβει με το τρένο, κατεβήκαμε Μαρούσι ή ΚΑΤ, ποιος θυμάται, ακούσαμε το Happy Together, το Popcorn και τη Κυρά Γιώργαινα στο juke box, το Alone In Paris στο φορητό κασετόφωνο, κατεβάσαμε τη στάθμη στα ουίσκια κάποιου μπαμπά, παίξαμε ξύλινο, δώσαμε φρούδες ελπίδες σε κορίτσια ότι θα τα ξαναδούμε και νάμαστε τώρα μετά από τρεις ώρες ποδαρόδρομο παγωμένοι αλλά γαμάτοι έξω από το Broadway.Την επόμενη φορά να είναι καλοκαίρι Ψηλέ, τότε, στη χειρότερη να βράσουμε καμιά πλαστική κουτάλα μαζί με τα μακαρόνια και να μείνουμε νηστικοί.