Ρημαδιό

Ιωάννου Δροσοπούλου 51

Καθώς γυρνούσα από τον κάδο των σκουπιδιών στη γωνία είδα τον πιτσιρικά να περιμένει έξω από το μαγαζί.

Το παπούτσι βρισκόταν σε τέτοιο χάλι που το κορδόνι περίσσευε από το μπροστινό μέρος, ήταν περασμένο μεταξύ σόλας και ραφής. Δεν τον θυμόμουν αλλά ήταν από αυτά τα παιδάκια με την ευγενικά θλιμμένη φάτσα και το σχεδόν διάφανο δέρμα. Καλημέρα του λέω. "Μήπως ξέρετε που θα βρώ παπούτσια ?" μου απάντησε. Τι εννοείς του λέω, "με έστειλε η μαμά μου να πάρω παπούτσια", εδώ σε έστειλε, "ναι στη Σύρου", και η μαμά σου πού είναι, "σπίτι", ναι αλλά εδώ δεν πουλάμε παπούτσια, "ναι αλλά ξέρεις που έχει?" , πήγαινε στην Κυψέλης πάνω στην γωνία, "πήγα αλλά η κοπελιά μου είπε ότι δεν έχει στο νούμερο μου", πήγαινε στη μαμά σου να την ξαναρωτήσεις."Ξέρεις κανέναν Πάνο", όλο και κάποιον θα ξέρω αλλά το επίθετο του πώς είναι, "τάδε", δεν μου λέει κάτι, είναι μικρός η μεγάλος, "μεγάλος σαν κι'εσένα" δηλαδή πόσων χρονών με κάνεις εμένα, "ε, εξήντα".

Μπαίνω μέσα, έρχεται από πίσω, "τις ταινίες πόσο τις έχετε?" δεν έχουμε ταινίες, μόνο μουσική, "α, μα εγώ είχα πάρει μια ταινία παλιά" σε θυμήθηκα, με τον αδερφό σου ε?, "ναι" αλλά τώρα δεν έχουμε, "τα cd πόσο κάνουν?" τόσο, "α, καλά" που θα πάς τώρα, "να πάρω παπούτσια", για κοίτα στην γωνία πιο κάτω δεξιά είχε ένα μαγαζί αλλά δεν θυμάμαι άν έχει κλείσει, "που, από εκεί?" όχι αριστερά, δεξιά, "ά καλά γειά" και έφυγε.

Καμιά τριανταριά χριστούγεννα πριν, 2-3 δρόμους παρακάτω , στο Studio 51 στη Δροσοπούλου είχα αγοράσει αυτό το σινγκλάκι, τότε που άν είχες 100 δραχμές έμπαινες στο δισκάδικο και έπαιρνες ότι μαλακία έκανε τόσο. Η φάτσα αυτού του Neil είχε πλάκα. Οι τρύπες στα παπούτσια πιτσιρικάδων όχι.