Και είναι μέρες σαν και αυτές, που δεν έχει ήλιο, που δεν βρέχει.
Που μαθαίνεις ότι ακόμα ένα δισκάδικο κλείνει, που ψιχαλίζει γλίτσα, που δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο και πως θα είσαι σε ένα μήνα, που η τελέυταια φράση που άκουσες να έρχεται απ'έξω ήταν "δέκα κιλά λουκάνικα έχω σπίτι, ξέρεις τι είναι, τι θα τα κάνω, δεν τα θέλει κανένας", που μελαγχολείς χωρίς να έχεις την πολυτέλεια να το ευχαριστηθείς με 2 ουίσκια, έναν φίλο και μουσική της προκοπής. Μέρες σαν κι αυτές που πέφτεις στη παγίδα τής μελούρας και των Paradise Lost.
No comments:
Post a Comment