"ναπανεναγαμηθουνεολα"

When i was just a youngster

i collected crazy songs in my head

yeah the scene from 'the night porter'

a broken jelly jar crushed by the bed

yes at times our love was fragile

like a hand me down watch that slows down when its old

but our love could last forever,like a sacred ring of precious stones and gold 

"Η κάποια στιγμή που στο τηλέφωνο σου λένε ‘κάτσε’ για να σου πουν τα νέα. Εκείνη η στιγμή που δεν έχεις κανένα δράμα να παίξεις. Το σώμα σου ταράζεται από την τόση ζωή. Η τυχαία στιγμή που τα νέα είναι άσχημα. Θα μπορούσαν να ναι και χειρότερα. Ναι, θα μπορούσαν να ναι και χειρότερα. Τηλέφωνα και επανάληψη των ίδιων λέξεων. Με το ποδήλατο, το φορτηγό, κρίσιμο σαρανταοχτάωρο, το πρώτο, το δεύτερο χειρουργείο. Η στιγμή που τα μνημόνια δεν σε απασχολούν πια, ένα τεράστιο ναπανεναγαμηθουνεολα. Η στιγμή που καταλαβαίνεις πως κάθε μέρα αγωνιζόμαστε παίρνοντας ως δεδομένο πως εμείς θα είμαστε καλά. Οι φίλοι μου είναι δυνατοί, σχεδόν υπερήρωες. "

Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Το έκοψα από τη μπανανιά. Με γάμησε πρωί-πρωί. Ίσως γιατί στην δική μου περίπτωση όταν χτύπησε το τηλέφωνο τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Δεν υπήρχε καν περίπτωση να είναι αλλιώς. Και είπα να βάλω και λίγο Green On Red για να χαμογελούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν όποιος έγραψε το κείμενο. Και έπεσα πάνω στον Snoopy και απλά επιβεβαιώθηκε ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσε να ήταν χειρότερα.

Ολόκληρο το κείμενο.

Στην πόλη αδελφοί μου, στην πόλη!

Every gal in Constantinople, lives in Istanbul, not Constantinople,
So if you've a date in Constantinople, She'll be waiting in Istanbul

Πήγαινα ακόμα λύκειο όταν ανακάλυψα το Istanbul (Not Constantinople) των They Might Be Giants.Να'ναι καλά το Pique. Καθώς το άκουγα μια μέρα στο σπίτι, ανοίγει τη πόρτα η μάνα μου και μου λέει "καλέ αυτό το ακούγαμε στην Ισμαηλία", εκεί πήρα χαμπάρι ότι επρόκειτο για διασκευή.

Έκτοτε όποτε άκουγα τη λέξη Κωνσταντινούπολη μου ερχόταν το τραγούδι στο μυαλό και από μια πόλη γεμάτη βρωμιά, μουστακαλήδες και χάος (κάτι σαν την Αθήνα δηλαδή), μεταμορφωνόταν σε ένα μέρος "faraway, so close", έναν προορισμό που όλο τον αφήνεις για μετά "αφού, δίπλα είναι" αλλά ποτέ δεν τον ξεχνάς. Πέρσι, διαβάζω το βιβλίο μιάς φίλης,καταλήγει στην Πόλη. Πριν κάνα δύο βδομάδες ένας φίλος μου έδωσε το 7' που μόλις είχε κυκλοφορήσει ο ίδιος, Βόσπορος ο τίτλος, αναζωπύρωση του ονείρου για ταξιδάκι με το που το άκουσα. Και σήμερα ένας άλλος φίλος μου στέλνει αυτό το βίντεο της νόκια. Σε κάνει να θέλεις να τα τινάξεις όλα στον αέρα και να πα να γίνεις νεανίας εις την Πόλη.

Που θα πάει...

Φωτογραφία του Roey Ahram

Έχεις Πέντε Δευτερόλεπτα ;

Φωτό του Rob Wallace.

Είσαι 40 χρονών. Οι μισοί σου φίλοι είναι άνεργοι.Οι μισοί από τους φίλους σου που εργάζονται δεν βρίσκουν κάποιο νόημα σε αυτό. Ώρες-ώρες ούτε κι'εσύ βρίσκεις. Και κοιτάς έξω από τη πόρτα τη βροχή που πέφτει (και υπό κανονικές συνθήκες θα τη γούσταρες) και σε θλίβει. Γιατί οι μισοί τέτοιοι και οι μισοί από τους άλλους κοντεύουμε να μείνουμε μισοί άνθρωποι. Και αυτοί που δεν κοιτάνε τη βροχή από κάπου μέσα αλλά τη τρώνε στο κεφάλι μέρα-νύχτα είναι ολόκληροι άνθρωποι.

-σχεση / -θλιψη

Η φωτογραφία είναι απο εδώ.

Οι πατούσες των ποδιών του ήταν πιο μαύρες και από αυτές του χαβαλέ που εμφανίστηκε στη προτελευταία απεργία να τρέχει γυμνός κάπου κοντά στο Σύνταγμα.

Πρώτη φορά τον είδα να κοιτάει τη βιτρίνα του μαγαζιού, ντυμένος με βρώμικα ρούχα, αξύριστος, ταλαιπωρία σκέτη, 90% δεν έχω σπίτι. Σκέφτηκα άντε πάλι να δω τι ιστορία θα ακούσουμε" ο μαλάκας. Έφυγε χωρίς να μου μιλήσει. Μετά από κάνα-δυο μέρες νάτος πάλι στη βιτρίνα. Αυτή τη φορά μπήκε μέσα, ευγενικός, μου είπε πόσο του αρέσει η μουσική και οι δίσκοι και πως όταν τα πράγματα γίνουν καλύτερα γι'αυτόν, σίγουρα θα έρθει να ρίξει μια ματιά. Ναι καλά σκέφτηκα. Μετά μου εξήγησε ότι θα του κάνουν κατάσχεση στο σπίτι και "θα ήταν ευγνώμων για οποιαδήποτε μικρή βοήθεια". Τόσο μικρή όσο και αυτή που του έδωσα πριν με ευχαριστήσει και φύγει. Όλα αυτά πριν από δύό-τρείς μήνες.

Περνώντας χθες το βράδυ από τη Φωκίωνος πρόσεξα κάποιον να ψελλίζει κάτι, στεκόταν στο μόνο μέρος που δεν είχε φως εκεί γύρω. Νόμιζα ότι μιλάει μόνος του μέχρι που πέρασα από δίπλα του και άκουσα κάτι σαν "έχω κατάθλιψη".Ήταν αυτός. Μου κόπηκαν τα πόδια αλλά δεν σταμάτησα. Μέχρι να πάω στο σουπερμάρκετ για να πάρω μια κολοσαλάτα και 4 σόδες βούιζε το κεφάλι μου, "έχω κατάθλιψη" σκεφτόμουν. Γυρνώντας πέρασα πάλι από κει να του δώσω την "οποιαδήποτε μικρή βοήθεια".Όταν στάθηκα δίπλα του μου είπε "'έχω κατάσχεση" και του είπα "ευχαριστώ αρχηγέ","εγώ σ'ευχαριστώ", έχω κατάσχεση, έχω κατάθλιψη ότι (δεν) θές ακούς. Δίπλα αυτοί οι μαλάκες οι μπάτσοι που μπαστακώνονται έξω από την αγορά εδώ και κάνα δίμηνο ρουφούσαν φραπέδες.

Μπλέ Πουλιά - Κόκκινοι Δράκοι : 0-1

Διάβαζα στο Humba το άρθρο του Sotrek για το πως οι νέοι (Μαλαισιανοί) επενδυτές της Cardiff αποφάσισαν να αλλάξουν τα χρώματα και το έμβλημα του συλλόγου.Τι χειρότερο να σου τύχει ώς οπαδός δηλάδη? (Να κάνεις μεταγραφή τον Τάσο Μητρόπουλο).Το ενδιαφέρον στη προσέγγιση του Sotrek όμως είναι το ότι αναφέρει πώς το νέο κύμα (Αμερικανών, Ινδών, Μαλαισιανών - μεταξύ άλλων) επενδυτών στο βρετανικό ποδόσφαιρο συμπεριφέρεται με αποικιακό τρόπο.Μόλις το διάβασα χαμογέλασα.Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται (πολύ) κρύο.Και επειδή συνήθως τα σπασμένα τα πληρώνουν και οι άσχετοι, αυτή τη φορά ήταν η σειρά των Ουαλών.

..Watch the Bluebirds flying high, paint the cup in blue and white...

Μόνο Λέξεις

Και είναι μέρες σαν και αυτές, που δεν έχει ήλιο, που δεν βρέχει.

Που μαθαίνεις ότι ακόμα ένα δισκάδικο κλείνει, που ψιχαλίζει γλίτσα, που δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο και πως θα είσαι σε ένα μήνα, που η τελέυταια φράση που άκουσες να έρχεται απ'έξω ήταν "δέκα κιλά λουκάνικα έχω σπίτι, ξέρεις τι είναι, τι θα τα κάνω, δεν τα θέλει κανένας", που μελαγχολείς χωρίς να έχεις την πολυτέλεια να το ευχαριστηθείς με 2 ουίσκια, έναν φίλο και μουσική της προκοπής. Μέρες σαν κι αυτές που πέφτεις στη παγίδα τής μελούρας και των Paradise Lost.