Moved

Το blog μετακόμισε εδώ:

Against The Grain

Join us.

Συνέντευξη με τον Justin Sullivan

Αν σου δοθεί η ευκαιρία να πάρεις συνέντευξη από μια μπάντα που έχει αποτελέσει φάρο και πυξίδα μαζί  στη ζωή σου για τα τελευταία 25 χρόνια στην αρχή κομπλάρεις.Μετά κατρακυλάνε από τη κεφάλα σου στο πληκτρολόγιο ένα κάρο πράγματα για τα οποία έχεις ήδη απαντήσεις και σου μοιάζει ανούσιο να τα ρωτήσεις.Ύστερα κάνεις μια μαλακία και εξαφανίζεις το αρχείο με τις ερωτήσεις.Το βρίσκεις μερικά σιχτίρια αργότερα.Και καταλήγεις σε αυτά που όταν τα ξαναδιαβάζεις σου φαίνονται "λίγα".Αυτά που έχει να πει ο κύριος Σάλιβαν δεν είναι ποτέ λίγα όμως.

-Από το 2004 μέχρι το 2010 μετρήσατε τον χαμό του μάνατζέρ σας (Tommy Tee) και του ντράμερ σας (Robert Heaton), μια μεγάλη και καταστροφική πυρκαγιά στο στούντιο, την κλοπή οργάνων και τεχνικού εξοπλισμού από το βαν των συναυλιών, καθώς και την αποχώρηση του Peter Nelson από τη μπάντα. Σκεφτήκατε, έστω και για λίγο, πως ήρθε η ώρα να τα παρατήσετε;

-Όχι

Εδώ ολόκληρη η συνέντευξη στο Avopolis.gr

Ευχαριστώ την πάρτνερ στη Διπλή ( )Δόση  Σμαρώ, τον Χάρη Συμβουλίδη και το Αβόπολις που μου έδωσαν την ευκαιρία.

«Αν τα παιδιά ήταν ενωμένα»

Καμιά φορά τρομάζω με τα κείμενα του Θανάση λόγω μεγέθους, ή μάλλον καλύτερα, λόγω έλλειψης χρόνου να τα διαβάσω.Αλλά όταν το παίρνω απόφαση χαίρομαι, και συμφωνώ σχεδόν πάντα.Μόνο που αν τα παιδιά σας στερηθούν τα κόμιξ, όντως θα βγουν "λειψοί" άνθρωποι.

Εδώ το κείμενο.

Ο λόγος που αυτό δεν δημοσιοποιήθηκε ως ένα απλό σχόλιο στο facebook όπως θα έπρεπε είναι γιατι το facebook μπλοκάρει τα links από το συγκεκριμένο blog.

...the last Paulene wouldn't cooperate...

Το κορίτσι, 12 – 14, καλοντυμένο για έξοδο με φίλες στη Βεΐκου  “Αυτή είναι 19.30 – 21.30” που έλεγε κάποτε και ο Λευτέρης. Κατηφορίζει και δίπλα της αγόρι λίγο μικρότερο της που προσπαθεί να την αγκαλιάσει, φόρμα, ιδρωμένο τι-σερτ, τους βλέπεις μισό τετράγωνο μακρυά, μάλλον χαμογελάς ασυναίσθητα για τη περίεργη εφαρμογή της έννοιας “ρομάντσο” σε αυτές τις άχαρες – για τέτοια πράγματα – ηλικίες. Παρκάρεις ενώ περνάνε δίπλα σου και ακούς το κορίτσι “άσε με, άσε με σου λέω” και ένα αβέβαιο – σαν να ντρέπεται – “βοήθεια”.Καρφώνεις το βλέμμα σου στο αγόρι, αυτό το πρόσωπο, το έχεις ξαναδεί, στον συμμαθητή σου τον Γιώργο, στο παιδί που άραζε στα περίπτερα της Ευελπίδων και πέρναγε από το μαγαζί για κάνα ψιλό, στον γείτονα που οδηγεί τη φρέζα κοιτώντας το άπειρο, στο Νικουλέλι. Κάτι δεν πάει καλά, δεν υπάρχει πολιτικά ορθή έκφραση που να σου έρχεται στο μυαλό, όχι τουλάχιστον κάποια που να μην ντρέπεσαι να βάλεις πλάι στις λέξεις “τρομοκρατημένο κορίτσι”.Νοητική καθυστέρηση, κοινωνική ανεπάρκεια. “Δεν πρέπει να φέρεσαι έτσι στο κορίτσι” του λες, το βλέμμα του κολλάει πάνω σου, χαμογελάει, “είμαι ευγενικός” σου λέει με αυτό το χαμόγελο,όχι χαρούμενο, πυρετικό, το στομάχι σου κόμπος.Το κορίτσι βρίσκει ευκαιρία και φεύγει, παίρνει από δίπλα μια κυρία και κατηφορίζει, εσύ δεν τον αφήνεις από τα μάτια σου, έχει μπλοκάρει, γυρνάει γύρω-γύρω σαν να μπήκε φράχτης ανάμεσα σε αυτόν και τη κατηφόρα.Τα παρατάει και ανηφορίζει.Κάνα δεκάλεπτο αργότερα περνάς από δίπλα του, κάθεται στο πεζοδρόμιο και παίζει gameboy.Σταματάς, τον κοιτάς, δεν σηκώνει κεφάλι, δεν ξέρεις τι να κάνεις, φεύγεις.Ένα τετράγωνο πιο πάνω ένα τσούρμο συνομήλικοι του παίζουν μπάλα στο δρόμο.Το μόνο που θέλεις είναι να κοιτάς αυτή τη κολοπόλη από ψηλά χωρίς να σκέφτεσαι τι συμβαίνει στα στενά της.

Καλό μήνα

Κοπέλα γυμνή,30, 40 χρονών, η φούστα κρέμεται στα γόνατα της, παιδικό πράσινο τι σερτ, κατεβαίνει τη Σύρου βγάζοντας άναρθρες κραυγές, δίπλα της κυρία καμιά 60αριά μια της λέει "σταμάτα, σταμάτα" και μια τη σπρώχνει, παράλληλα προχωράνε 2 πιτσιρίκια, ένας σκύλος, μια κυρία, σοκαρισμένοι μεν, "θα περάσει δε", "αμαρτία από το θεό" είπε ο μαλάκας που αράζει κάθε πρωί στο Μαρινάκι και παρκάρει συνεχώς πάνω στο πεζοδρόμιο διαγώνια και ας έχει δυο θέσεις άδειες μπροστά του, μέσα από το ρολό του μαγαζιού σκέφτομαι πως να το αντιμετωπίσεις αυτό, χρειάζονται βοήθεια, σάμπως να είμαι ο μόνος που θα το σκέφτηκε, δεν έπεσαν από το φεγγάρι,δεν θα έχουν γείτονες? μπορούν οι μπάτσοι να κάνουν τίποτα? σε λίγο θα βγουν στη Πατησίων και εκεί δεν θα είναι γειτονιά να τους συμπονέσει κανείς αδιαφορώντας ή γράφοντας τη μπούρδα του, εκεί σε λίγο καιρό τους αδύναμους θα τους πατάνε φορτηγά και δεν θα νοιάζεται κανένας.

Μέγκοβιτς

Πέρασε ο κύριος Μαργαρίτης από το μαγαζί και μου είπε "πεθαμένη δουλειά είναι και αυτή, φταίμε και εμείς, φταίνε και οι εταιρίες, φταίνε και κάτι μαλάκες που φέρανε τον μπρέγκοβιτς και τον μέγκοβιτς και τα γαμήσανε όλα, τι τους θέλαμε τους Μπρέγκοβιτς αφού τώρα πάλι Μάρκο τραγουδάνε", "δεν πειράζει, μην σε νοιάζει" του απάντησα. Ήταν και ο γείτονας ο κύριος Ντίνος, παλιά κιθάρα στην Αθήνα και του λέει "Έλα ρε Γιώργο πάνω να δεις και τη Σόνια" αλλά δεν μπορούσε να κάτσει.Μόλις έφυγε γυρνάει ο κύριος Ντίνος και μου λέει, "τον άκουσες Γιωργάκη, ο Μπρέγκοβιτς του φταίει, αμόρφωτος παιδί μου, τι να κάνεις, εγώ τον έβγαλα και τώρα δεν θυμάται το όνομα μου". Μετά μου είπε πάλι την ιστορία με τον Καλατζή "που ήταν ένα παιδάκι με μια κιθαρίτσα και αυτή τη πορδοφωνή,φοιτητής, στην πλατεία αμερικής, να βγάλει κάνα μεροκάματο."

Ημέρα ποίησης λέει

Όλοι σε αυτή την χώρα γεννήθηκαν λεβέντες

πρόσχαροι με μεγάλες καρδίες που αγαπάν

όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο

όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.

Θάνατος στους ποιήτες, θάνατος σ’αυτούς

που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα

Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’αυτούς

που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόλπους

όλες περήφανες καλόκαρδές μανάδες

ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας.

Θάνατος στους ποιήτες ,θάνατος σ’αυτούς

που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα

Θάνατος στους ποιητές ,θάνατος σ’αυτούς

που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

Παρ'όλα αυτά, υπάρχει ένα ποίημα που μου αρέσει.