Συννεφιασμένη

Tracy's Bar, Derry.

Έιμαστε στο Tracys Bar στο Ντέρυ και αφού βάρεσε το καμπανάκι για τις τελευταίες παραγγελίες, πίνουμε και βλέπουμε τον μπάρμαν ευγενικά να ζητάει από όποιον τελείωνε το ποτό του να φεύγει σιγά-σιγά. Πάμε να φύγουμε και εμείς και μας λέει, "εσείς δεν φεύγετε", όταν στο λένε αυτό στο μπάρ που πριν δυο-τρεις ώρες κάποιος σου έπιασε τον κώλο γιατί "σόρυ παιδιά, νόμιζα ότι είστε gay" ε, το παίρνεις κάπως περίεργα. Και μένουμε εμείς οι δύο, και 5-6 άλλοι, κλειδώνουν πόρτες και παράθυρα, κάθονται σε ημικύκλιο και πιάνουν το τραγούδι.Άλλα τα ξέραμε άλλα όχι, ανατριχίλα, "και τώρα θα μας πείτε και εσείς κάτι στα ελληνικά", "τι να σας λέμε τώρα ρε παιδιά, χώρια που είμαστε δαυλί από τις μπύρες, τι ελληνικό να σας πούμε και να το θυμόμαστε και οι δύο και να το γουστάρουμε, αφήστε καλύτερα", "όχι, θα πείτε, εμείς πως τραγουδάμε τόση ώρα?" Και είπαμε μια στροφή από τη Συννεφιασμένη Κυριακή και τον ύμνο του Παναθηναϊκού και κερδίσαμε τις μπύρες μας και ένα χειροκρότημα.

Bang bang

Πάνε οι καλές εποχές που οι καλλιτέχνες πληρώνανε για να τους πάρεις μια συνέντευξη.Τώρα, έπρεπε να πληρώσω εγώ. Εδώ θα ακούσετε τι δέχτηκε να μου πει ο Μιχάλης από τους New Zero God για 5 ευρώ και ένα εισιτήριο τρόλεϊ.

*Ευχαριστούμε τη Σμαρώ που μας έπιασε στα πράσα και δεν θα χρειαστεί να ζούμε με το άγχος μην αποκαλυφθούν οι πομπές μας για μια ζωή.

Έλα ντε

Δεν ξέρω πως είχα καταφέρει μέχρι σήμερα να μην το προσέξω, κάνα δυο φορές που έπαιξε στο ραδιόφωνο στο μαγαζί, είτε είχα δουλειά είτε ήμουν αφηρημένος. Το άκουσα τη περασμένη Δευτέρα το βράδυ, τυχαία, ενώ οδηγούσα. Σοφό το να μην κουβαλάς πάντα ένα μπουκάλι ουίσκι μαζί σου, just in case.

Κοινωνική Αλληλεγγύη

Δευτέρα, τελευταία μέρα υποβολής ΦΠΑ, φτάνεις για μια φορά ακόμα στο σημείο που δεν θέλεις να φτάσεις, βρίσκεις τα χρήματα, δεν γαμιέται υπάρχουν και χειρότερα σκέφτεσαι.Μπαίνεις στο λογιστικό γραφείο να πληρώσεις και εκεί που τα μετράει ο Βαγγέλης, να'σου ο Νίκος ο υδραυλικός, που έχει έρθει σε όποιο σπίτι έχεις μετακομίσει στην Κυψέλη, και της μάνας σου, και της γιαγιάς σου και της ξαδέρφης σου, και έχει φτιάξει, έχει συνδέσει, έχει κάνει, έχει ράνει και το χρώμα από το μελάνι που έχει το στυλό του δεν το έχεις δει ποτέ (ούτε η μάνα σου, ούτε η γιαγιά σου, ούτε η ξαδέρφη ούτε και κανένας άλλος που δεν γράφει ΣΔΟΕ στο κούτελο),  μπαίνει, "πως πάει?" σε ρωτάει, το "όλα καλά" έχει αρχίσει να σου τελειώνει τον τελευταίο καιρό οπότε σερβίρεις ένα "πολύ μέτρια". "Τι είναι αυτό ΦΠΑ?", ρωτάει δείχνοντας με το βλέμμα του το χιλιάρικο που μετράει ο λογιστής, "ναι, ΦΠΑ", "Ε, αν πληρώνεις τόσο ΦΠΑ καλά πας ρε, μην λες τίποτα, εγώ πληρώνω 190 ευρώ". Συγκρατώντας ανάμεσα στα δόντια την ροχάλα που σου ήρθε να του ρίξεις να πάρει λίγο πρέφα, απαντάς ένα ξέπνοο, "Ρε Νίκο εγώ ούτε μπορώ ούτε θέλω να μην κόβω αποδείξεις" και φεύγεις.Ρε Νίκο, για το καλό σου, άσε το πνεύμα και τις συμβουλές, ιδιαίτερα όταν το προηγούμενο βράδυ έχω δει αυτό ρε συ, και οι ιδέες είναι πολλές.

Χνούδι

Ξεκίνησα να πάω στο σουπερμάρκετ μπάς και πάρω κάνα ευρώ φτηνότερα ένα σαπούνι για τα πιάτα και ένα σφουγγαράκι μήπως και ξεκολλήσει από τη καφετιέρα αυτή η άθλια ουσία που δημιουργείτε μέσα στη κανάτα όταν την ξεχνάς αναμμένη όλη νύχτα.Στα μισά του δρόμου σκέφτηκα, "όχι σουπερμάρκετ ρε γαμώτο" και γύρισα πίσω να πάω στο ψιλικατζίδικο του Θωμά που γαμιέται όλη μέρα εκεί μέσα και όποτε έχω πάει να μου κάνει ψιλά δεν έχει στραβομουτσουνιάσει ούτε μιά φορά.Δυο παιδιά έχει ρε μαλάκα, αν είχες εσύ δυο παιδιά μπορεί και να τά είχες βροντήξει τα λίγα σου μυαλά σκεπτόμενος πως θα τα φέρεις βόλτα.

Ήταν εκεί η Λαρίσα που είναι το έτερον ήμισυ του Θωμά σε μαγαζί και οικογένεια, in sickness & in health, την ρώτησα πως πάει το μάτι της που ήταν κόκκινο και την έτσουζε μια βδομάδα και μου είπε μια χαρά,πήγε στο Οφθαλμιατρείο και της έβγαλαν ένα χνουδάκι από μέσα και έγινε περδίκι, και της έφυγε ένα βάρος γιατί είχε απελπιστεί από έναν τρόμπα γιατρό που της είχε πει ότι μπορεί να χρειάζεται εγχείρηση.

Αφού καταλήξαμε ότι οι πιο μικροί σε ηλικία γιατροί είναι και πιο "γάτοι" γιατί οι μεγαλύτεροι είτε βαριούνται, είτε έχουν μείνει πίσω - τα δικά μου παραδείγματα είχαν να κάνουν και με κτηνιάτρους, δεν με παρεξήγησε όμως - πήγα να φύγω.

"Ευχαριστώ πολύ Γιώργο και ευχαριστώ που με ρώτησες και για το μάτι μου" μου είπε, "και εγώ ευχαριστώ Λαρίσα" είπα και παραλίγο για να γλυτώσω ένα ευρώ να χάσω τη μοναδική ωραία φράση που μου είπαν σήμερα δεν είπα και έφυγα.

Άννα, δεν ήμασταν εμείς για αεροπλάνα.

Όποτε ανεβαίνω στα βόρεια προάστια χάνομαι. Πεύκη, Μαρούσι, Κηφισιά, ένα σωρό άγνωστοι δρόμοι που τελειώνουν σε πλατείες και καμπύλες που σε μπερδεύουν. Χώρια το άγχος για το αν βρίσκεσαι στη "σωστή" πλευρά των γραμμών του ηλεκτρικού.

Πιο πολύ όμως χάνομαι στις σκέψεις, σκέψεις που πάντα καταλήγουν σε εκείνη τη βραδιά που γυρίσαμε με τον Ψηλό από τη Κηφισιά με τα πόδια, χιόνι παντού, αυτοκίνητο πουθενά, χρήματα επίσης.

Είχαμε ανέβει με το τρένο, κατεβήκαμε Μαρούσι ή ΚΑΤ, ποιος θυμάται, ακούσαμε το Happy Together, το Popcorn και τη Κυρά Γιώργαινα στο juke box, το Alone In Paris στο φορητό κασετόφωνο, κατεβάσαμε τη στάθμη στα ουίσκια κάποιου μπαμπά, παίξαμε ξύλινο, δώσαμε φρούδες ελπίδες σε κορίτσια ότι θα τα ξαναδούμε και νάμαστε τώρα μετά από τρεις ώρες ποδαρόδρομο παγωμένοι αλλά γαμάτοι έξω από το Broadway.Την επόμενη φορά να είναι καλοκαίρι Ψηλέ, τότε, στη χειρότερη να βράσουμε καμιά πλαστική κουτάλα μαζί με τα μακαρόνια και να μείνουμε νηστικοί.

Το Εργαστήρι* τώρα δικαιώνεται

Photo by Smaro Botsa at the heart of  Music Society

Τώρα αυτό δεν το λες ακριβώς συνέντευξη. Πιο πολύ μια κουβέντα μεταξύ φίλων που μπορεί να μην κάνουν παρέα αλλά έχουν αναπτύξει ένα κώδικα και καταλαβαίνονται.Και μια ευκαιρία για μένα να ρωτήσω πράγματα, που δεν θα ρωτούσα όταν πίνουμε ένα καφέ στο μαγαζί, για τη μουσική που αγαπά και παίζει ο Αλέξης.Και μου έμειναν και μερικές απορίες ακόμα. Αυτή η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του πρώτου δίσκου των Blue Jeans είναι τραβηγμένη στο 60ο ? Θα έτρωγα σφαλιάρα αν του έλεγα ότι έχω μια φίλη που το Down At Santa Marina της θυμίζει το Ελένη της Βίσση και εγώ μπορώ να καταλάβω το γιατί?

Ευχαριστώ λοιπόν τον Αλέξη, τη Σμαρώ για τις φωτογραφίες, τον Κώστα για τη τεχνική υποστήριξη και την ομάδα συνεντεύξεων του MS για όλα. Ακούτε τη κουβέντα εδώ.

*Εργαστήρι