Και άν στο μεταξύ οι μνηστήρες είχαν ξεκοκαλίσει την Πηνελόπη?

Η πρώτη μου επαφή με τα fanzines έγινε στον Ελέυθερο Τύπο.Έιχε ρίξει την ιδέα ο Ν. "Πάμε ρε μια μέρα στον Ε.Τ. ,μου είπε ο Γ. ότι έιναι αναρχικό βιβλιοπωλείο."Και πήγαμε, και μαζί με τον Μπακούνιν τσίμπησα και Το Παπάρι, Το Ηλεκτρικό Μαχαίρι & τον Πανικό.Και πήρα την απόφαση να γράψω στον Ηλία που έβγαζε το Μαχαίρι. Τον γνώρισα στα τέλη του '80.Αλληλογραφούσαμε και ανταλάσσαμε κασσέτες, fanzines, βιβλία, απόψεις και ότι γνώση είχε ο καθένας περι "underground".Πρώτη φορά βρεθήκαμε στην Αθήνα, "Θα πάω να δω το Henry:Portrait of a serial killer θέλεις να έρθεις?".Βρεθήκαμε έξω απο τον κινηματογράφο, νομίζω το Άστυ, κάτι μου είχε φέρει, κάτι κασσέτες είχα και εγώ γι'αυτον.Μετα ήπιαμε κανα δυο μπύρες στον πεζόδρομο και "θα τα πούμε".Τα λέγαμε γραπτώς τακτικότατα και ξανασυναντηθήκαμε στη Villa, βγάζει το ένα t-shirt που φορούσε πάνω απο κάνα-δυο ακόμα "που να τα κουβαλάω" και μου το έδωσε. Ήταν αυτο που είχε βγάλει (μαζί με Το Κτήνος νομίζω) και είχε τυπωμένο ένα απόσπασμα απο το Crash του Ballard. Το έλιωσα.Η αλληλογραφία αραίωσε, χαθήκαμε και βρεθήκαμε πάλι μετα το 2000, μου έστειλε ένα e-mail και παρακολουθούσα που και που πράγματα με τα οποία καταπιανόταν (όπως το AlternativeFactor & τα άρθρα του στο fanzines.gr).Πρίν 3-4 χρόνια πέρασε απο το μαγαζί, τα είπαμε, πήρε κάτι δισκάκια, του έκανα δώρο και μια Siouxsie και "θα τα πούμε". Δεν θα τα πούμε όμως. Χθές, τυχαία, έμαθα ότι δεν είναι πια μαζί μας. Υλικά. Πνευματικά δεν μπορεί παρά να είναι για πάντα μαζί με όσους πορεύτηκε μέσα απο τα φανζίνς, απο τη μουσική, την αίσθηση του χιούμορ.Με εμένα που μου έδειξε δυό τρόπους για να κάνεις ένα δυό πράγματα μόνος σου και να αλλάξεις τη ζωή και τη πραγματικότητα σου μέσα απο ένα δωμάτιο.Να'σαι καλά Ηλία.