Υπήρχαν αρκετοί λόγοι για να σιχαθώ τους Doors πρίν προλάβω να τους ακούσω καλά-καλά.Μεταξύ άλλων ήταν το αγαπημένο συγκρότημα της αδερφής μου, τα πόστερ τους τα έβλεπες σε όλα τα εφηβικα δωμάτια, το λόγκο γραμμένο σε όλες τις στρατιωτικές τσάντες, έπρεπε να τους γουστάρεις ρε παιδί μου - τί μαλάκας είσαι. Πάνω απ'όλα όμως ήταν αυτοί που άκουγαν ΜΟΝΟ doors, είχαν 3 δίσκους ΜΟΝΟ doors, ήξεραν 5 στοίχους ΜΟΝΟ doors και σου ζάλιζαν τα αρχίδια μεταξύ άλλων & με τους doors.Και καλά να είσαι κορίτσι, αν στα 15 έβαζα τέτοιου είδους κριτήρια, βράστα, δεν θα μιλούσα με καμία.Τα αγόρια όμως? "Μονο ο Τζίμ ρε φίλε έχει γράψει τέτοια πράγματα" φυσώντας το καπνό απο τα κάμελ πάνω απο τη φράντζα".Άι σιχτίρ.Χώρια και το urban legend που κάποιος "συνάντησε τους γονείς του Μόρισον στη Ρόδο-Κώ-Κρήτη-Κάτω Πατήσια" και μόλις τους είπε πόσο γουστάρουμε ντόρς στην ελλάδα, του είπαν "δεν είχαμε ιδέα οι άλλοι τρεις ντορς δεν μας δίνουν ούτε ένα πενηνταράκι απο τα δικαιώματα" άδικε κόσμε.Τέτοια ήταν η φάση με τους Doors που ακόμα & εγώ σε ηλικία πρώτη γυμνασίου όταν κατεβήκαμε για πρώτη φορά στο Δισκάδικο της Αθηνάς το L.A Woman πήγα και πήρα σαν το γίδι και κάνα μήνα αργότερα μια μπλούζα doors απο ένα δισκάδικο στη Ζακύνθου.
Υπάρχει όμως ένας λόγος που θα τους αγαπάω για πάντα.Ένα απόγευμα που γυρίζαμε απο μπάνιο στο Γάνεμα και μόλις έπαιξαν οι πρώτες νότες του riders on the storm απο το κασσετόφωνο άρχισε να ψιλοβρέχει και ο σκαραβαίος ήταν το όχημα για την άλλη διάσταση.Αυτή που δακρύζεις γιατι λές "ρε μαλάκα συμβαίνουν τέτοια πράγματα?".
No comments:
Post a Comment