Και με το ξημέρωμα θα γυρίσω.

Μες'τη νύχτα γυρνάω στους δρόμους της Κυψέλης και ψάχνω για ξεκλείδωτα αυτοκίνητα, είμαι τυχερός γιατί βρίσκω αυτο το αρχαίο Peugeot με τα κλειδιά πάνω στη μίζα.Το παίρνω και γυρνάω, Παξών,Σπετσών,Καυκάσου,Σκοπέλου,Λαχανά, Πεδίο Άρεως,Φινόπουλου, Γκύζη.Σαν να μη τρέχει τίποτα, τα προβλήματα μας λυμένα και εγώ βολτάρω στο Παρίσι του '60, άν κάπνιζα κιόλας θα ήμουν άρχοντας.Αλλα ούτε πίνω.Και ταίριαζε ένα ουισκάκι τώρα.Με δανεικό αμάξι πρέπει να προσέχεις.Και καμιά τρομπέτα ταίριαζε αλλά ο μπάρμπας διαθέτει μοναχά 8-track.Φτάνω Λυκαβητό, αράζω λίγο και σκέφτομαι μήν με τσιμπήσουν τίποτα μπάτσοι με την αρχαιολογία.Κατεβαίνω την Αλέξάνδρας και πριν ξημερώσει βρίσκω θέση και το παρκάρω κάπου κοντά στο σημείο απο όπου το πήρα.Σε λίγα βράδια θα με πιάσει πάλι η τρέλλα, θα ξεπεράσω το φόβο, θα γλιστρήσω έξω απο το σπίτι μες'τη νύχτα και θα το ξαναπάρω.Χωρίς να με πάρει χαμπάρι κανένας.Μέχρι τότε θα περνάω από δίπλα του και θα ελέγχω οτι βρίσκεται εκεί και με περιμένει.

Και άν στο μεταξύ οι μνηστήρες είχαν ξεκοκαλίσει την Πηνελόπη?

Η πρώτη μου επαφή με τα fanzines έγινε στον Ελέυθερο Τύπο.Έιχε ρίξει την ιδέα ο Ν. "Πάμε ρε μια μέρα στον Ε.Τ. ,μου είπε ο Γ. ότι έιναι αναρχικό βιβλιοπωλείο."Και πήγαμε, και μαζί με τον Μπακούνιν τσίμπησα και Το Παπάρι, Το Ηλεκτρικό Μαχαίρι & τον Πανικό.Και πήρα την απόφαση να γράψω στον Ηλία που έβγαζε το Μαχαίρι. Τον γνώρισα στα τέλη του '80.Αλληλογραφούσαμε και ανταλάσσαμε κασσέτες, fanzines, βιβλία, απόψεις και ότι γνώση είχε ο καθένας περι "underground".Πρώτη φορά βρεθήκαμε στην Αθήνα, "Θα πάω να δω το Henry:Portrait of a serial killer θέλεις να έρθεις?".Βρεθήκαμε έξω απο τον κινηματογράφο, νομίζω το Άστυ, κάτι μου είχε φέρει, κάτι κασσέτες είχα και εγώ γι'αυτον.Μετα ήπιαμε κανα δυο μπύρες στον πεζόδρομο και "θα τα πούμε".Τα λέγαμε γραπτώς τακτικότατα και ξανασυναντηθήκαμε στη Villa, βγάζει το ένα t-shirt που φορούσε πάνω απο κάνα-δυο ακόμα "που να τα κουβαλάω" και μου το έδωσε. Ήταν αυτο που είχε βγάλει (μαζί με Το Κτήνος νομίζω) και είχε τυπωμένο ένα απόσπασμα απο το Crash του Ballard. Το έλιωσα.Η αλληλογραφία αραίωσε, χαθήκαμε και βρεθήκαμε πάλι μετα το 2000, μου έστειλε ένα e-mail και παρακολουθούσα που και που πράγματα με τα οποία καταπιανόταν (όπως το AlternativeFactor & τα άρθρα του στο fanzines.gr).Πρίν 3-4 χρόνια πέρασε απο το μαγαζί, τα είπαμε, πήρε κάτι δισκάκια, του έκανα δώρο και μια Siouxsie και "θα τα πούμε". Δεν θα τα πούμε όμως. Χθές, τυχαία, έμαθα ότι δεν είναι πια μαζί μας. Υλικά. Πνευματικά δεν μπορεί παρά να είναι για πάντα μαζί με όσους πορεύτηκε μέσα απο τα φανζίνς, απο τη μουσική, την αίσθηση του χιούμορ.Με εμένα που μου έδειξε δυό τρόπους για να κάνεις ένα δυό πράγματα μόνος σου και να αλλάξεις τη ζωή και τη πραγματικότητα σου μέσα απο ένα δωμάτιο.Να'σαι καλά Ηλία.

Άνοιξα μιά και μπήκα

 Υπήρχαν αρκετοί λόγοι για να σιχαθώ τους Doors πρίν προλάβω να τους ακούσω καλά-καλά.Μεταξύ άλλων ήταν το αγαπημένο συγκρότημα της αδερφής μου, τα πόστερ τους τα έβλεπες σε όλα τα εφηβικα δωμάτια, το λόγκο γραμμένο σε όλες τις στρατιωτικές τσάντες, έπρεπε να τους γουστάρεις ρε παιδί μου - τί μαλάκας είσαι. Πάνω απ'όλα  όμως ήταν αυτοί που άκουγαν ΜΟΝΟ doors, είχαν 3 δίσκους ΜΟΝΟ doors, ήξεραν 5 στοίχους ΜΟΝΟ doors και σου ζάλιζαν τα αρχίδια μεταξύ άλλων & με τους doors.Και καλά να είσαι κορίτσι, αν στα 15 έβαζα τέτοιου είδους κριτήρια, βράστα, δεν θα μιλούσα με καμία.Τα αγόρια όμως? "Μονο ο Τζίμ ρε φίλε έχει γράψει τέτοια πράγματα" φυσώντας το καπνό απο τα κάμελ πάνω απο τη φράντζα".Άι σιχτίρ.Χώρια και το urban legend που κάποιος "συνάντησε τους γονείς του Μόρισον στη Ρόδο-Κώ-Κρήτη-Κάτω Πατήσια" και μόλις τους είπε πόσο γουστάρουμε ντόρς στην ελλάδα, του είπαν "δεν είχαμε ιδέα οι άλλοι τρεις ντορς δεν μας δίνουν ούτε ένα πενηνταράκι απο τα δικαιώματα" άδικε κόσμε.Τέτοια ήταν η φάση με τους Doors που ακόμα & εγώ σε ηλικία πρώτη γυμνασίου όταν κατεβήκαμε για πρώτη φορά στο Δισκάδικο της Αθηνάς το L.A Woman πήγα και πήρα σαν το γίδι και κάνα μήνα αργότερα μια μπλούζα doors απο ένα δισκάδικο στη Ζακύνθου. 

 Υπάρχει όμως ένας λόγος που θα τους αγαπάω για πάντα.Ένα απόγευμα που γυρίζαμε απο μπάνιο στο Γάνεμα και μόλις έπαιξαν οι πρώτες νότες του riders on the storm απο το κασσετόφωνο άρχισε να ψιλοβρέχει και ο σκαραβαίος ήταν το όχημα για την άλλη διάσταση.Αυτή που δακρύζεις γιατι λές "ρε μαλάκα συμβαίνουν τέτοια πράγματα?".