Κοινωνική Αλληλεγγύη

Δευτέρα, τελευταία μέρα υποβολής ΦΠΑ, φτάνεις για μια φορά ακόμα στο σημείο που δεν θέλεις να φτάσεις, βρίσκεις τα χρήματα, δεν γαμιέται υπάρχουν και χειρότερα σκέφτεσαι.Μπαίνεις στο λογιστικό γραφείο να πληρώσεις και εκεί που τα μετράει ο Βαγγέλης, να'σου ο Νίκος ο υδραυλικός, που έχει έρθει σε όποιο σπίτι έχεις μετακομίσει στην Κυψέλη, και της μάνας σου, και της γιαγιάς σου και της ξαδέρφης σου, και έχει φτιάξει, έχει συνδέσει, έχει κάνει, έχει ράνει και το χρώμα από το μελάνι που έχει το στυλό του δεν το έχεις δει ποτέ (ούτε η μάνα σου, ούτε η γιαγιά σου, ούτε η ξαδέρφη ούτε και κανένας άλλος που δεν γράφει ΣΔΟΕ στο κούτελο),  μπαίνει, "πως πάει?" σε ρωτάει, το "όλα καλά" έχει αρχίσει να σου τελειώνει τον τελευταίο καιρό οπότε σερβίρεις ένα "πολύ μέτρια". "Τι είναι αυτό ΦΠΑ?", ρωτάει δείχνοντας με το βλέμμα του το χιλιάρικο που μετράει ο λογιστής, "ναι, ΦΠΑ", "Ε, αν πληρώνεις τόσο ΦΠΑ καλά πας ρε, μην λες τίποτα, εγώ πληρώνω 190 ευρώ". Συγκρατώντας ανάμεσα στα δόντια την ροχάλα που σου ήρθε να του ρίξεις να πάρει λίγο πρέφα, απαντάς ένα ξέπνοο, "Ρε Νίκο εγώ ούτε μπορώ ούτε θέλω να μην κόβω αποδείξεις" και φεύγεις.Ρε Νίκο, για το καλό σου, άσε το πνεύμα και τις συμβουλές, ιδιαίτερα όταν το προηγούμενο βράδυ έχω δει αυτό ρε συ, και οι ιδέες είναι πολλές.

Χνούδι

Ξεκίνησα να πάω στο σουπερμάρκετ μπάς και πάρω κάνα ευρώ φτηνότερα ένα σαπούνι για τα πιάτα και ένα σφουγγαράκι μήπως και ξεκολλήσει από τη καφετιέρα αυτή η άθλια ουσία που δημιουργείτε μέσα στη κανάτα όταν την ξεχνάς αναμμένη όλη νύχτα.Στα μισά του δρόμου σκέφτηκα, "όχι σουπερμάρκετ ρε γαμώτο" και γύρισα πίσω να πάω στο ψιλικατζίδικο του Θωμά που γαμιέται όλη μέρα εκεί μέσα και όποτε έχω πάει να μου κάνει ψιλά δεν έχει στραβομουτσουνιάσει ούτε μιά φορά.Δυο παιδιά έχει ρε μαλάκα, αν είχες εσύ δυο παιδιά μπορεί και να τά είχες βροντήξει τα λίγα σου μυαλά σκεπτόμενος πως θα τα φέρεις βόλτα.

Ήταν εκεί η Λαρίσα που είναι το έτερον ήμισυ του Θωμά σε μαγαζί και οικογένεια, in sickness & in health, την ρώτησα πως πάει το μάτι της που ήταν κόκκινο και την έτσουζε μια βδομάδα και μου είπε μια χαρά,πήγε στο Οφθαλμιατρείο και της έβγαλαν ένα χνουδάκι από μέσα και έγινε περδίκι, και της έφυγε ένα βάρος γιατί είχε απελπιστεί από έναν τρόμπα γιατρό που της είχε πει ότι μπορεί να χρειάζεται εγχείρηση.

Αφού καταλήξαμε ότι οι πιο μικροί σε ηλικία γιατροί είναι και πιο "γάτοι" γιατί οι μεγαλύτεροι είτε βαριούνται, είτε έχουν μείνει πίσω - τα δικά μου παραδείγματα είχαν να κάνουν και με κτηνιάτρους, δεν με παρεξήγησε όμως - πήγα να φύγω.

"Ευχαριστώ πολύ Γιώργο και ευχαριστώ που με ρώτησες και για το μάτι μου" μου είπε, "και εγώ ευχαριστώ Λαρίσα" είπα και παραλίγο για να γλυτώσω ένα ευρώ να χάσω τη μοναδική ωραία φράση που μου είπαν σήμερα δεν είπα και έφυγα.