Airport, you've got a smiling face

photo by Timos L

Τα αεροδρόμια πάντα μου προξενούν μελαγχολία.Δεν πα να φεύγεις για διακοπές, να είσαι χαρούμενος, να πηγαίνεις να υποδεχτείς κάποιον που περιμένεις πως και πως, πάντα θα υπάρχει το στοιχείο τον τόσων διαφορετικών ανθρώπων που ποιος ξέρει που πηγαίνουν και από που έρχονται, τι ιστορίες κουβαλάνε στα παράταιρα μπαγκάζια τους. Και πόσες είναι οι πιθανότητες να είναι χαρούμενες αυτές οι ιστορίες? Άν δε,μιλάμε για τη περίπτωση που συνοδεύεις κάποιον για να τον αποχαιρετίσεις, να ταξιδέψει και εσύ επιστρέφεις οδηγώντας μόνος μες τη νύχτα τα πράγματα σοβαρεύουν ακόμα πιο πολύ. Πάλι καλά που είσαι τόσο κουρασμένος που το μούδιασμα κυριαρχεί και οι μηχανική διεκπεραίωση της οδήγησης και των πραγμάτων που πρέπει να κάνεις παίρνουν το πάνω χέρι και τη γλυτώνεις. Ακόμα μια φορά.

Πρίν μας πάρει ο διάολος

Έιναι μια κοριτσάρα που ξεκίνησε χθές το set της στο Vintage School με αυτό και μεταξύ άλλων έπαιξε απο Link Wray μέχρι και το Smash It Up (και τα δυό μέρη παρακαλώ!) και μου έφτιαξε το βράδυ. She goes by the name Sophia Loren που λένε και σύμφωνα με τον κανόνα που λέει ότι όσο περισσότερους κοινούς γνωστούς έχεις με κάποιον στο facebook τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να τον ξέρεις πραγματικά, κάποιος από όλους εσάς θα είναι φίλος/η - γνωστός/η της (γιατί αν ήταν κάποιος που τον ξέρω καλά θα μου το είχε σφυρίξει νωρίτερα ότι υπάρχει και παίζει έτσι).Ας της πει άλλο ένα μπράβο λοιπόν. Και εσείς που κανονίζετε εκείνο το surprise party για τα όποια γενέθλια μου να τη φέρετε να παίξει.  Ά! και συγχωρεμένη για το Whole Lotta Love.