Πρέπει να πηγαίναμε δευτέρα ή τρίτη λυκείου, είχαμε ένα συμμαθητή που έμενε στο Κεφαλάρι, σπίτι φάση αμερικάνικη πρεσβεία, επιβλητικό, με εσωτερικό κήπο για τη γάτα και απ'εξω αυλή για τον σκύλο και κολόκρυο.Το ψυγείο και μόνο πρέπει να ήταν όση η κουζίνα του σπιτιού μου.Η παρέα εκείνη τη μέρα δεν ήταν και πολύ του ποτού, καλά παιδιά όλοι, για λιωσιμο σε εισόδους πολυκατοικιών, τράκα στη φωκίωνος και ξύπνημα την άλλη μέρα με κενό μνήμης ούτε λόγος.Γι'αυτά υπήρχαν οι εξωσχολικοί και οι μεγαλύτεροι.
Η μαλακία πήγαινε σύννεφο ώς συνήθως.Σαλόνι μέγεθος αίθουσας αναμονής ΚΤΕΛ, εμείς στον κανάπε-γωνία (μόνο σε βιτρίνα στη Πατησίων είχα δει ) και στην άλλη πλευρά στο πάτωμα πάνω σε μαξιλάρια (κάνα δυο απο τα οποία είχαμε φροντίσει να τους παρέχουμε εμείς-χωρίς να μας ζητηθεί) η αδερφή του συμμαθητή, μιά φίλη της και ένας φλώρος που γρατζουνούσε μια κιθάρα.Δεν θυμάμαι τι έπαιζε, τα κορίτσια τα είχε μαγέψει πάντως.Εμάς πάλι όχι, μετά απο λίγη κοροϊδία και χάχανα τους αφήσαμε στην ησυχία τους.
Δεν ξέρω αν μου το χρώσταγε απο τότε αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που o "φλώρος" με έχει κάνει να βουρκώσω.
